Titiritero.

Ao titiritero dos pequenos fantoches non lle apetecía contar ningunha historia hoxe, anque a pequena nena das pequenas zapatillas gastadas agardaba expectante na primeira fila.
O malo das historias -pensaba- é que non teñen vida per se, hai que darlles vida, ao igual ca os monicreques. Tamén é o bonito, claro, porque a mesma historia pode ser triste e leda en función do narrador. Pero quen vai contar unha historia cando ata as marionetas están introspectivas?
Aqueles que poden facerche feliz son as mesmas persoas que poden facerche chorar. Se cadra era unha frase boa, pero non moi axeitada pra o neno dos pequenos brackets (que levaba un bo disgusto porque a merenda de hoxe tiña marmelo e non Nocilla) que facía compaña na primeira fila á nena. Se cadra non, claro. Pero non está escrito que un neno non mereza saber esas cousas.

Así, o vello titiritero abriu o telón unha vez máis e contou unha historia de verdade, das que doen, das que rasgan, e das que abren ollos. Falou de ilusións, de oportunidades, de soños e de aventuras. De alegrías, e de tristezas. De que pra coñecer o mellor hai que asomarse ao peor. De momentos. Momentos. Con maiúscula, esos que se repiten cada noite cos ollos pechados. Falou de cicatrices e de sorrisos. Falou da súa vida e, ao rematar, un pequeno batallón de pais indignados asaltou ao pequeno contador de historias recriminándolle non ter contado a historia da Cincenta.

Que mágoa -pensou mentres recollía o teatrillo-, que a xente acepte antes á hipocresía que á vida.