Un momento no que sentas nun banco á sombra, o pensas ben, moito e forte, e chegas á conclusión de que aqueles aos que chamabas "os meus" e aqueles cos que falabas d'"os nosos" desapareceron.
A escea complétase cun balcón no que alguén escoita unha aria de Wagner a un volume suficientemente alto como pra que podas recoñecela. Sen saber nada de ópera. Por algunha razón sempre tiveches certo aprecio ao Tannhäuser.
Realmente é o que pensas. Que o conseguiches. Perdiches. Nunca houbo posibilidade algunha de que gañaras. Conta os mortos. Os teus. Os de él. Contaos. Un a un.
É un xeito de seguir a vivir.
