24 diciembre 2005

Colmado


Este é un texto antigo que edito para o blog aproveitando o novo deseño que tentarei darlle ao meu manicomio sempre que poda, se non podedes ler, basta con facer clic e a imaxe agrandarase.
De paso, votade, eiquí ou no tag, se preferides o deseño antigo (texto) ou o actual (texto e imaxe)

23 diciembre 2005

Ancora

Coma

E de súpeto, tes un deses días nos que saes do coma profundo no que meteraste e todo comeza a ulir moito mellor. Os segundos éntrante por tódolos sentidos e xa nin te lembras do accidente que trouxoche ata acó. Nin sequera sábelo camiño de volta a casa. Pero por algunha razón, non importa.
Nada importa xa.

20 diciembre 2005

Praza

As veces paréceme que a cidade palpita moi rápido. Que arrinca os días de raíz, que ascende e descende coma unha montaña rusa. Ás veces paréceme que fluímos pola cidade a borbotóns, sabendo que non hai un destino concreto. Ás veces, cando sei que a cidade funciona por arroutadas, desexaría abrazarte na praza. E que se ergueran as pombas.
E que todo o mundo miráranos.
E que todos preguntáranse por que.

18 diciembre 2005

Disputa

Teño a sensación de caer nun charco boca arriba. Ou coma dise vulgarmente, de caer de cu. Miro ao ceo gris, e aparecen cabeciñas curiosas que tentan disimular sen éxito a súa gargallada. Sinto a mesma vergoña do patio do colexio no que contaba ladrillos, ou da excursión de fin de curso, que tiña moito de fin de curso pero pouco de excursión. Charco tras charco, fracaso tras fracaso, vergoña tras vergoña, comecei a acostumarme a ser eu. Anque non sei se logro aceptalo de todo. Non, seguramente, non. Esa é a miña eterna disputa comigo mesmo. O peso que levo enriba.

10 diciembre 2005

Real

Ó amencer dun día cuberto de pesadas e grises nubes, permanecín sentado nunha cadeira sobre a area. Soplaba o vento. Pechei os ollos e mireite. Olleite como quen mira un faro na tempestade. Pechei os ollos e mireite coma se foses esa menciña que me calma, esas pingas de auga que me quitan a sede, esa manta que me arroupa cando teño frío. Ó abrilos, non estabas alí.
Supoño que a ausencia sempre é máis real

05 diciembre 2005

Arte

A comunicación cimentouse sobre mensaxes vacías, como as cidades construironse en base a aparcamentos subterráneos de dudosa legalidade. Cada vez falamos máis, dicimos menos, e quizá os máis listos, ou os máis maquiavélicos, saiban texela estratexia idónea, no momento preciso para o plan maxistral. Convencer ós demáis da nosa intelixencia (inexistente), do noso talento (en horas baixas), é todo un arte.Como cortar xamón de York fino. Ou saltarse a cola do autobús.

01 diciembre 2005

Morte


Ábrome paso entre a multitude para descubrir con horror,a miña propia morte atropelado por un coche fúnebre, atropelado pola súa velocidade, a súa inconscienciae o seu propio tormento. Miro as caras da xente que intentan mirar cara outro lado. Decátome da repulsión que provoca a minha imaxe. Tan morto. Tan só. Ninguén pasará o frío de ter que reconocelo meu cadávre.Non lles darei ese pracer.

Feridas

Non estou ó que debo estar. Máis ben atopome a varios kilómetros. Non atendo, non respondo, non fago. E por riba, caio por segunda vez en dous días. Agora teño feridas por todo o corpo, unha mala uva de mil pares, e laiame ata o agua osíxenada.Non, para o outro non me valen as tiritas. Para o outro só valesme tí.

21 noviembre 2005

Crise

Non, non foi por crise de identidade.O internaron porque a crise era a súa identidade. Ou porque a súa identidade era a crise. O caso e que o internaron. Lobotomizarono. Agora e un vexetal. Sen fotosíntese sequera.

Tormento

Ogallá tivese esa tranquilidade tua no ollar. Ese sorriso que transmite tanta paz. Ogallá este tormento fose tormento, pero menos. Supoño que ó teu carón todo sería máis doado. Supoño que o vento soplaría de cara. Pero algo escribiu a historia de outro xeito. Algo quixo decirme que non. Seguramente foron os anos por vir. E outras historias. E agora son tormento, como sempre o fun. Son quen escrebe en negro e vermello e con brocha gorda letras que quixeran ser palabras. Palabras que quixeran ser amor.

20 noviembre 2005

Adeus

Apenas reúne forzas. A terra traga as súas palabras. Qué difícil e dicir adeus, cando realmente o que se desexa dicir é "quédate ó meu carón". Para sempre. Por enriba de todo. E el quixera escribir unha historia chea de dignidade e orgullo, que lle axudara a cuspir este nó que ten na gorxa. Que lle indicara o camiño cara diante. E nembargantes, so se lle ocorre a canción máis triste do mundo. Esa que irrita os seus ollos e quebra a sua voz. O neno que hai nel chora so no patio. O inverno será frío.

15 noviembre 2005

Exigencias

Post visceral. Escrito sin pensar.
A veces pienso que se me exige demasiado. Que escuche cada neura, que sea hombro, abrazo, comprensión. Que esté siempre ahí. Que nunca falle. Que saque la sonrisa en el momento preciso. Que me ponga la nariz roja de payaso en el instante adecuado. Se me exige que no sufra, que no tenga nada que contar. Que no sienta y si lo siento, que no lo diga. Buena cara. Que tenga tiempo incluso cuando no lo tengo. Que haga piruetas con mi vida, por ayudar a los demás. Y siempre lo he hecho porque sí. Sin pedir nada a cambio. Sin flores. Sin pretensiones.Pero lo siento. G. es frágil. Y también necesita cariño. Compañía. Y tiempo. ¿Por qué os vais ahora?

Noz

Aquela nena, que non era tan nena, decidíu encerra-la súa vida nunha cáscara de noz para que ninguén poidera tocala. Dáballe pánico sufrir, e emporca-los preciosos vestidos que a súa nai lle fixera con feridas que non deixaran de sangrar. Un día, un home chamou ó timbre da súa cáscara. Vendía enciclopedias. Eso foi o que dixo. Mentíu. Pertencía a unha secta que tomou a vida da nena e meteuna nun cascarón aínda menor.



Despois de este retraso, publico algún post extra, xestados durante varios días pero que aínda non me atrevera a lelos nunha pantalla, este primeiro creceu hoxe na clase de cc.pp. grazas a unha frase de Carmen.

27 octubre 2005

Silencio

Cada vez valoro más el silencio. Esa radio que se apaga. Esa voz que se calla. Ese coche que se detiene. Es como si pudiera parar el tiempo al cerrar de ojos. Como si todo fuera mucho más fácil de lo que es. Más simple. Más de verdad. Más mío. Más yo. Dura muy poco, casi nada. De repente, todo vuelve a arrancar, la tertulia, la bronca, el tubo de escape...
Mi pulso.

26 octubre 2005

Morrer

Morremos, caemos ó vacío, ó silencio, calannos, calámonos, choraremos as pérdas, as nosas palabras as levará o vento, e así, soñaremos, inda estando mortos, cunha vida mellor.E quizáis, nalgún lugar, escondamo-la esperanza de resucitar.Grazas.





->Un en galego e outro en castelán, a partires de xa intentarei facelo así ;)

22 octubre 2005

Parede

Levo toda a semana cunha parede seguíndome a tódalas partes. Fálolle, mais non me contesta. Nin sequera sei se me escoita. Polo menos así non rifamos, odio rifar. O malo que ten é que cando lle dou unha patada, así porque si (como a maioría de cousas que fago), o que se fai dano son eu.

18 octubre 2005

Secuestro

Me han secuestrado. Me han atado a una silla y amordazado. No puedo decir nada. No me dejan. No hay ninguna luz. No se oye nada. No hay nadie, y sin embargo, sé que no me puedo escapar. Tiemblo de frío. Y de miedo. Tiemblo de soledad. No se ha denunciado mi desaparición. No se ha pedido rescate. Me han borrado del espacio. Del tiempo. De mí mismo.

05 octubre 2005

Tempestades


Muchas veces, ni se sabe cómo, logramos sobrevivir milagrosamente a las olas. Nuestro barquito chiquitito, por el que nadie daría un duro, consigue mantenerse a flote y llegar a buen puerto. En las horas de calma que llegan tras la tempestad, sólo se nos ocurren dos cosas: meternos en la cama o ir a cualquier tasca del puerto a tomar cervezas hasta caer. Desafortunadamente, una voz como de ultratumba pronuncia nuestro nombre, pronuncia una nueva misión, y sin darnos cuenta, nos encontramos otra vez en la proa del barco, pensando en cómo superar la propensión al mareo y qué nos podremos llevar a la boca.Regresan las grandes olas. Y los truenos.

30 septiembre 2005

Me pregunto por qué...
Quizás sea por tus preciosos ojos, tu increíble mirada, por todo lo que dices sin hablar, porque me encantaría perderme en tu mirada, y dejar pasar el tiempo, sin más...
Quizás por tus labios, por esa sonrisa que siempre asoma en ellos, por su forma, su textura, por todas esas palabras que surgen a través de ellos...
Quizás por tu cara, que no querría perder de vista ni un segundo, la perfección...
Quizás por tu pelo, que sabes transformar en la mejor telaraña, para atrapar a cualquiera en el, porque es la pieza que mejor encaja en una rostro tan hermoso, aunque a ti no te guste...
Quizás por tu cuerpo, se podrían escribir líneas y líneas sobre él, pero una palabra las resume: perfecto...
Quizás por tu inteligencia, por tu impresionante inteligencia, unida a tu capacidad para estudiar, que revela tu provechoso futuro, aunque ante ti surja un mar de dudas; es lógico pero, hagas lo que hagas, no te equivocarás...
Quizás por tu forma de ser, por esos cambios de humor, que denotan tu gran empatía, porque te permites admitir tus errores, porque reconoces los de los demás ;) ...
Quizás por esa única habilidad que tienes para completar mis pensamientos, para acabar mis frases, para dar sentido a mí yo, como parte de una sola entidad, por esa increíble compenetración que existe entre tú y yo, que nos permite saber que pensamos...
Quizás por tu filosofía que a veces choca con la mía, y nos permite entablar esas conversaciones, esas conversaciones eternas, que llegan a niveles a los que nunca he podido llegar con nadie, a pensamientos tan profundos que me desvelan...
Quizás por tu forma de escribir, que por mucho que lo niegues, es sublime, incluso en una conversación informal, y pagaría por leer tu obra...
Quizás sea porque eres capaz de arrancarme las palabras con una facilidad indescriptible, porque me hechizas...
Quizás porque eres la figura en la niebla, la imagen que vuelve a mi cabeza insistentemente, negándose a desaparecer, ese recuerdo, esa esperanza, ese sueño...
Quizás porque envidio ese apego tuyo a la libertad que, aunque me duela, me arrodillo ante él, ya que comprendo lo que no puede ser, pese a que no lo quiera saber...
Quizás porque has anulado mi verso, y casi mi prosa...
Quizás porque eres capaz de perdonar todas mis estupideces...
Quizás porque sería capaz de pasarme toda la vida junto a ti...
Quizás porque me muero de ganas de pasear por la alameda, esa noche lluviosa...
Quizás...

...quizás por todo eso, y muchísimas cosas más que no soy capaz de describir, quizás por todo eso
te quiero.

16 septiembre 2005

Llamada perdida


Cuando las faldas sean más cortas que el otoño que nos espera.
Cuando yo quiera ser quien debo ser…
Entonces te llamaré, una luz encendida en tu móvil que no vibra,
no oye, no dice nada.
No cogerás.
En la pantalla:
“Una llamada perdida
de:
Soledad”

07 septiembre 2005

Mi muerte

Supongo que si algún día muero -que no estoy del todo seguro de que vaya a ocurrir-, será en fin de semana. Cuando las familias se unen, los amigos se ponen ciegos a cubatas, las parejas se agarran de la mano y las de cincuenta para arriba sacan sus mejores y únicas galas. Sí, creo que será un soleado fin de semana, muy de belle epoque. La gente feliz tomando su vermú mientras leen los suplementos domicales, y yo, agonizando y cagándome en la madre de cada uno de aquellos que no hicieron méritos para ganarse mi respeto.Soy de lo más cascarrabias. Repito.




Gracias a aquellos que me animan a seguir en esta vida y, lo que es más importante, en este Blog.

10 agosto 2005

Audi quattro

Campaña de Audi del año pasado, es muy buena, así que entra en este rincón de la locura.
Nº 2
Gracias por acabar con la soledad.
Gracias por ser la pareja, la unión, el amor.
Gracias, también, por darnos sentido, pues nada puede ser sin su contrario:
noche y día, hombre y mujer, blanco y negro.
Gracias por definir una recta.
Gracias por traernos el mañana en forma de unos y ceros.
Gracias por los ojos, las piernas, las manos.
Gracias por todo, dos.
Estamos en deuda contigo.
Nº 1
Apreciado uno.
Sirvan estas líneas para expresar mi admiración por ti.
Desde donde alcanzan mis recuerdos he deseado ser tú. Supongo que nos sucede a todos. ¿Quién no ha soñado alguna vez con ser el número uno?
Eres la victoria, la aspiración, el éxito.
Eres, en el sentido más amplio del término, singular. Nunca he tenido motivos para dudar de tu valía, sin embargo, últimamente me pregunto si debes ser tú el elegido.
Esperando que entiendas la incertidumbre que me embarga, me despido de ti afectuosamente.
Nº 5
-Piensa en un número del uno al diez, me dijo.
-El cinco, respondí.
-Sabia elección, el punto medio, el equilibrio. Nuestra primera unidad de medida, añadió enseñándome la mano abierta.
-Para mí es el aprobado.
-Para mí, los sentidos.
-Los continentes también son cinco.
-Como los océanos.
-O las vocales.
-O el lujo.
-¿El lujo?
-Cinco estrellas.
-Jamás había pensado que el cinco es tan importante. Pero dime, ¿he acertado?
Nº 7
Cuántas cosas se pueden decir de ti.
El músico diría que lo eres todo.
Do, re, mi, fa, sol, la, si: todo.
El pintor pondría color a un arco iris.
El párroco dudaría: "Hijo mío, siete son los pecados capitales y siete las virtudes".
El místico hablaría de un número mágico, de la suerte.
El historiador citaría las siete maravillas del mundo.
Director, acomodador y espectador coincidirían, el séptimo es un arte.
Y el viejo lobo de mar contaría historias de cuando surcaba los siete mares.
Cuántas cosas se pueden decir de tí.
Nº 3
¿Qué tiene el tres que no tengan los demás?
Tiene gracias, las de Rubens.
Tiene deseos, los de Aladín.
Tiene reyes que no reinan: Melchor, Gaspar y Baltasar.
Tiene Oro, Plata y Bronce.
Tiene tríos de gran fama.
Una regla matemática, el semáforo y sus colores.
Añadamos dimensiones: altura, anchura, profundidad.
Y restemos mosqueteros, pues por mucho que usted diga, no eran tres, don Alejandro.
Eran más.

Ahora digo yo: ¿qué pasa con los discriminados?
Os invito a escribir acerca del cuatro, del seis, del ocho y del nueve, incluso del cero.

03 agosto 2005

Mi teléfono

Mi teléfono móvil:
1. Me odia y
2. No es muy listo.
Ayer se lanzó al vacio. Lo sostenía con una mano y se tiró. No sé si es que no me soporta o tiene tendencias suicidas. Lo que sí sé es que es tonto. A lo mejor creía que de verdad era móvil. A lo mejor la culpa es nuestra por llamarlo así. Si fueramos fieles a la realidad los llamariamos teléfonos portátiles. Porque los teléfonos no se mueven, se llevan.Pero su caída fue sólo el principio. Ahora se apaga solo. Debe ser un acto de desesperación. O de odio. Porque si no lo miras no se apaga. Puedes dejarlo solo encima de una mesa y continua en marcha. Es cuando lo miras o lo tocas. Entonces se apaga. El muy miserable hijodeputa.

26 junio 2005

Ramón

Este texto no es mío, es de Xose Carlos Caneiro, publicado el Jueves pasado en La Voz de Galicia, la columna De Sol a Sol:
Na manifestación de Madrid, afirma La Voz, un neno de oito meses portaba un cartel eximio: "Mi madre no se llama Ramón". Foi un lóstrego, repugnante, o que correu o meu ventre. Un lóstrego miserable. Eu coñecín moitas nais, que non se chaman Ramón, que son peores que Ramón. E cóñecín familias rotas polo alcohol, polos malos tratos, polo desprezo e a miseria. Coñecín adolescentes que fumaban conmigo nas praias de Benidorm e que acabaron no cárcere, ou mortos, cando eu estudiaba na universidade. Coñecín familias que non eran familias, e tipos que non eran da miña familia que me sacaron de túneles longos, negros. Algúns bispos que non se manifestaron en contra da guerra nin dos moitos Prestiges do meu país, como Aznar e Acebes, saíron á rúa a berrar que su madre no se llama Ramón. Talvez non coñezan a Ramón en profundidade. Ramón é un tipo normal que ama a outro tipo normal. Por ese motivo Ramón irá algún día ao ceo (dixo Xesús): porque fai do amor o primeiro mandamento. E Ramón vai querer ao seu fillo como a miña nai me quere a min. Non pasou un día da miña vida en que non sentise por ela todo o amor do mundo. Todo. E se mamá se chamara Ramón, eu ía escribirlle tamén esta columna.
Prometo, Monseñor.

15 junio 2005

Definición de yo (según Oli)

Pos eso, q por el messenger a olalla (como la quiero!)
se le ocurrio esto pa definirme, y como me hizo gracia, pos lo pongo y ya ta:
Oli dice: joer te conoceras eres o no mu mu mu mu mu mu mu ironico
Oli dice: o mejr
Oli dice: acidament ironico satirico burlesco y con un toque de picardia
Oli dice: y verde humor
Asi que ya sabeis, si alguien se quiere apuntar a definirme, pos q no me insulte demasiado y q deje un comentario aki.

14 junio 2005

Merece la pena leerlo, extraído de El País.

Imposturas
Juan José Millás El País
20/5/2005


Si ustedes entran en la página web del PP y buscan la biografía de Fraga Iribarne, comprobarán que nació en Vilalba, Lugo, que estudió Derecho, Ciencias Políticas y Económicas, que ingresó en el Cuerpo de Letrados de las Cortes Españolas en 1945 y en la carrera diplomática en 1947. Desde ahí, desde el año 1947, la biografía da un salto mortal hasta 1973. El hombre se ha quitado 30 años de encima, precisamente los más innobles. Quizá no esté tan orgulloso como creíamos hasta ahora de haber sido el mayordomo de Franco. De otro modo, no lo ocultaría con ese descaro. Ahora bien, se ha quitado mejor las arrugas de la foto que los años de la biografía. Pero es que para las arrugas hay unos programas de ordenador formidables. Para los años, en cambio, la única solución en echarle caradura.

En el párrafo anterior hemos utilizado un par de veces la palabra biografía a sabiendas de que cometíamos un error: las personas como Fraga sólo tienen currículum. Y díganme, ¿quién no ha falsificado su currículum para conseguir un trabajo? ¿Quién no ha tenido la tentación de atribuirse estudios de los que carecía? Roldán puso en el suyo que era licenciado. Y no lo hizo por maldad, sino para acceder al puesto de Director General de la Guardia Civil, para el que había mucha competencia. El mismo Enric Marco, al que tanto censuramos estos días, mintió sobre sus sufrimientos en los campos de concentración para presidir una asociación de víctimas del nazismo. Todo el mundo quiere ser algo que no le permite su currículum. Fraga quiere ser demócrata y por eso se ha quitado de encima treinta años de colaboración con Franco. Es muy de respetar.

Quizá lo censurable sea el modo en que lo ha hecho. Eliminar treinta años de un plumazo produce en el lector ingenuo un asombro legítimo, además de dejar el currículum reducido a un epitafio. Si Fraga se quedara mudo y le diéramos un papel y un lápiz, como al pianista misterioso, escribiría un decreto en vez de dibujar un instrumento musical. Y es que al final, por más esfuerzos que uno haga, la biografía asoma por de debajo o por encima del currículum. La de Fraga es impresentable.

08 junio 2005

Mi vida

Nunca le perdoné a mi hermano gemelo que me abandonara durante siete minutos en la barriga de mamá, y me dejara allí, solo, aterrorizado en la oscuridad, flotando como un astronauta en aquel líquido viscoso, y oyendo al otro lado cómo a él se lo comían a besos. Fueron los siete minutos más largos de mi vida, y los que a la postre determinarían que mi hermano fuera el primogénito y el favorito de mamá. Desde entonces salía antes que Guzmán de todos los sitios: de la habitación, de casa, del colegio, de misa, del cine ... aunque ello me costara el final de la película. Un día me distraje y mi hermano salió antes que yo a la calle, y mientras me miraba con aquella sonrisa adorable, un coche se lo llevó por delante. Recuerdo que mi madre, al oír el golpe, salió de la casa y pasó ante mí corriendo gritando mi nombre, con los brazos extendidos hacia el cadáver de mi hermano.Yo nunca la saqué del error.
Yo tenía siete años, ahora soy hijo único.