Era tarde. Era noite. Facía frío. Era A Coruña.
Estaba perdido nunha cidade que non coñezo. Chovía. Entrei nunha cervexería, quería facer algo de tempo ata que escampara. Sentei na barra, pedín algo. De fondo, soaban uns versos de Sabina, o seu carraspeo entre as voces da xente era inconfundible.
Botei unha ollada, moita xente, demasiada para min, pero no outro extremo, ainda divisaba a choiva. As paredes, decoradas ao mais puro estilo dos pubs irlandeses, madeira e cousas inutiles, adornado, iso si, cun par de plasmas colgados, nos que Joaquín danzaba co seu sombreiro.
Debaixo de Joaquín, estaba ela.
Era loira, parecía guapa. Descubríume mirándoa, sorriu. Decidín achegarme.
Levaba un vaquero ceñido e unha camisa branca, que lle sentaban realmente ben, e uns ollos que, cando os mirabas, sentíaste comprendido, brilaban, eran calidos, e sorrían.
Saudeina. Díxome o seu nome. Fíxome un oco, e estivemos falando un tempo, sobre o pouco que me gusta esa cidade, sobre o moito que chove e canto me agobia o tráfico. Decidiu que sería a guía da cidade, que íame demostrar que non era tan terrible. Calzouse unha chaqueta negra, sorriu e colleume da man, empurrandome fora do bar.
Era un pequeno ciclón loiro, sorría e camiñaba, camiñaba e sorría, falaba, descubríame lugares, contabame segredos. Eu, so podía ir detras e sorrir, ninguen poderia negarlle algo a esa mirada, a esa voz...

A visita tocaba ao fin, acompañeite á porta da casa, sorrías, eu tamén, Coruña non era tan terrible despois de todo. Díxencho. Botácheste a rir. É tarde, dixeches. Agachei para darte dous bicos, recibín un. Todo ía máis rapido en min cando os teus beizos me rozaron, porque so foi eso, un pequeno roce, mentres a miña mente bulía e o meu corazón desbocábase.
Non dixeches máis que unha breve risa fedella, e metícheste na casa. Deixaches a porta aberta
Titubeei. Empurrei a porta. Ao final do pasillo, unha luz. Achegueime, alí estabas, de pe, fronte a min, os teus grandes ollos mirándome.
Observeite. Tiñas o pelo algo mollado e alborotado, e algun mechón caía pola cara, os ollos mirábanme, e ruborizábanme e descabalgábanme o corazón ao tempo, os beizos, entreabertos, parecian pedir que os bicara, a camisa, algo mollada, seguía ahí, anque un pouco descolocada, deixándome imaxinar o teu pescozo; o pantalón, xa non estaba, no seu lugar, a camisa convertérase nun elegante vestido de noite, e por zapatos, uns calcetíns.
Bicáchesme, mordíchesme un beizo, dixeches algo. Fíxome gracia. Bicáchesme no pescozo, perdín o sentido. O único que sentía eran os teus beizos rozándome, suaves, carnosos, e os teus dentes, rabuñándome o pescozo, mentres o teu perfume abrazábame por completo. Era teu.
mordíchesme a orella, e susurráchesme no oído, o teu alento, quente, puxome a pel de galiña.
Apartácheste. Apagaches a luz, a luz da lúa dábache de cheo na cara, deixara de chover. Díxencho, mofácheste de min e sorriches. Sorrín, quixen bicarte, pero dícheste a volta.
Camiñaches cara o centro da habitación, deixaches caer a camisa polos brazos. A lúa pintábate de branco as costas, a miña mente trasladouse a un mundo calido, a un mundo suave, imaxinaba como seria tocala, imaxinaba o tacto da tua pel...
Esforceime por voltar ao mundo. Desviei a vista cara a tua sombra. A túa silueta debuxábase na parede, gustaríame tela na miña habitación. A sombra parecia bailar para min, observeina, descubrin o teu peito, desliceime pola curva que debuxaba a tua espalda na parede, tropecei na camisa e caín nos teus pes.
Levaban aínda os calcetíns, facíame gracia, subin polas pernas, pareceronme infinitas. Levabas o que quedaba dun bonito conxunto negro. Xirácheste, chamáchesme. Como enfeitizado, achegueime. Sentín o teu perfume outra vez, mentres un dedo apoiabase no meu peito. Mordiches o beizo, mentres os teus ollos queimábanme. Deixaches caer o dedo, ata facerte coa miña camiseta. Sentinme vulnerable, mais os teus beizos quitaronme o medo. Sabías doce. Bicáchesme no peito, o calor da tua boca enmarañabame as ideas. Sentín a túa língua. Achegueime a ti, perseguinte ata topar cunha parede, collíchesme as mans mentres lancei a miña boca contra o teu pescozo. Agora si, o teu perfume era o unico que era capaz de sentir, rodeábame, embriagábame, bailaba comigo, e roubábame a inocencia unha e outra vez.
Biquei o teu pescozo, mordino, perseguindo o calor do teu corpo tropecei coa curva que debuxaba, e que me levaba á clavícula, debuxeina cos meus beizos, e voltei aos teus.
Separeime de ti e mireite, mireite sen disimulo; a pel, branca, invitaba a tocala unha e outra vez, a bicala, a rozala...o peito, redondo, perfecto, parecía pintado, semellaba que o puxera ahí o capricho dun artista. Quixen bicalo, mireite aos ollos. Sorríches, coa boca entreaberta, e os pechaches. Achegueime ao peito. Podía sentirte respirar, case podía sentir o teu corazón, tentando ir máis rapido ca o meu. Deixaches escapar un pequeno xemido, percorrín o camiño entre o peito e os teus beizos cos meus, mentres a miña man tropezaba co teu embigo. Apenas rocei os teus beizos, mentres sentía que me desabrochabas o pantalón. Abriches os ollos, inmensos, enormes, preciosos, e empurráchesme. Empurráchesme. Con ganas. Trastabillei e fun caer sobre a cama. Botácheste sobre min, o teu pelo enredábame co teu sorriso, sentía o calor do teu corpo, o meu corazón non podía ir máis rapido, mentres sentía os teus dentes no meu pescozo, e as túas mans sobre o meu peito. Volveu a chover, pero atopábame no lugar mais seguro do mundo.
Agora comeza a bater o sol na miña cara, aínda sinto o teu perfume, na miña mente agólpanse as sensacións da noite, o tacto da tua pel, os teus bicos...
O único que penso antes de abrir os ollos é que ogallá sigas ahí.
E que ogallá teñas café.