Arengas

Coido que me paso. Que tan así non se pode ser. Que vale que a vida é bastante canalla, pero tampouco é para porse deste xeito, a desconfiar a destro e siniestro, a confiar cegamente en quen non se debe e a peregrinar, ou mellor dito, mendigar un pouco de cariño. Que non, que non se pode ser tan borde, tan contradictorio, nen tan refunfuñón, nen tan sumamente simpático coas persoas equivocadas. Que hai que dicir o que se pensa, pensar o que se sinte, e sentir o que a un lle da a gana.
Arengas, as xustas. E disgustos, tamén.

Senso

Non soporto ás persoas que non teñen sentido do humor. As tesas incapaces de bosquexar nin un sutil sorriso. As que racionalizan os chistes, as que acaban non entendéndoos. Non soporto cando poñen esa mueca de, "e que?". Din do sentido común, que é o menos comun dos sentidos. Penso que o sentido do humor é cousa moi seria. E de obrigado cumprimento. E que debería existir un Ministerio que se dedicara a elo.
Que quiten o de Cultura, total, hoxe en día non sirve para nada.

Non

Antes houbo eiquí outro post. Xa non. Non fagan preguntas.
Non nolo merecíamos. Ter que mirarnos así. Baixo a choiva. Demasiada dor. Non. Non pode ser así. Sei que non sirve de nada. Pero esto é o pouco que podía facer. É amor.
Anque ás veces vístase de rabia. É só amor.

Instancia

Estimado Sr. Ourizo:

Non por moito madrugar amanece máis temprano. Nen a quen madruga deus lle axuda, porque deus non é o xefe dunha oficina de reparto de alimentos espirituais racionados. Ou sí, e o subconsciente traicionou aos que xa non cremos en case nada, pero por algunha razón, conseguimos que a xente nos crea (sobre todo cando mentimos vilmente).
Con esto, que non ten que ver co que ven a continuación, quero solicitarlle que, por favor, cando a realidade non sexa do seu agrado, non intente sustituila por simulacros. Intente cambiala. Pese a que lle suba o sucre no sangue e corra o risco de ser felizmente diabético. Loite.
Agochar tanto a cabeza é malo para as cervicais. Créame (como me cren millóns de infelices cúbicos).

Atentamente,

O Telepredicador.

Civilizacións

O pequeno traballador da fábrica de chocolatinas de mentira, roubaba bombóns de cartón pedra cando ninguén miraba.
O pequeno oficinista da sucursal do banco relixioso, roubaba moedas dun céntimo ocultándose baixo a mesa.
A pequena mestra do colexio de nenos albinos, roubaba os bocadillos de chourizos do almorzo.
A pequena empleada do museo do latón, roubaba utensilios de cociña danesa.

E así, construímos unha civilización. Na que as vacas son escorrentadas a berros e a palabra "ausonio" aparece no diccionario.

Escaso

E mentres consúmese meu Kas Laranxa, mantéñome en silencio, ao marxe, ausente, tentando contar as follas do árbore do lado, ou as baldosas do chan. Porque sinceramente, hai conversacións, persoas, momentos, que non consiguen atraerme para nada. Codio que o tempo é un ben escaso, prefiro pasalo enmimismado no absurdo, antes que facelo escoitando estupideces.
Non é odio, só un insoportable hastío.

Maleta

Non son quen de despedirme. De dar un portazo. Lévome o meu pasado, presente e futuro nunha maleta a todas partes.
Ogallá a deixe nalgunha estación.

Tango

O amante furioso voltou a deixar un inquisitivo post-it no frigorífico:

Mentir a ritmo de apaixoado tango, aparentando que a rutina segue por dentro e por fora, do dereito e do revés, de arriba abaixo, de esquerda a dereita. Sentir que algo cambia no interior, que é hora de dicir basta, xa non quero nada máis desta vida. Dí. Dillo. Dille que xa non podes máis. Que todo acaba algunha vez. Incluso a vida doméstica da que parece imposible escapar.
Agárrate forte ao meu soño. É a túa derradeira oportunidade.

Deus... qué carácter ten este home.

Cidadáns

Ás veces pregúntome cómo se construiron as cidades. Como, mirándose unhas ás outras, crearonse as xeografías e os mapas. Somos nos os que dominamos a cidade? Ou é a cidade a que nos engulle ao seu antollo? Asfalto. Poder. Miseria. Desexo. A temeraria actividade de seguir vivindo comeza ás oito da mañá.
Frenéticamente. Xuntos, moi xuntos, mentres o semáforo tórnase vermello. Xuntos, máis xuntos aínda, cando viaxamos no autobús. Xuntos, sí, xuntos, pero sen deixar que os nosos roces, fagannos máis humanos.

Derivas

Perdímonos. Non sabemos a nosa ubicación, pero estamos seguros de que non é a correcta. Teríamos que estar noutro lugar. Outras coordenadas. Facendo algunha outra cousa. E sen embargo, voltamos unha e outra vez a esta orilla. Por que? Sentímonos doídos e seguros á vez.
Botarnos ao mar resulta unha decisión drástica.
Quedarnos varados nesta praia é a solución tráxica.
Cecáis navegar á deriva sexa o único que podamos facer.
Sen irnos demasiado lonxe.

Patrón

Hoxe é o santo patrón dos mentireiros manipuladores. Así que collín o día de festa. Iréi de rebaixas, porei a parir a todo o mundo, mandarei á merda a un par de persoas, e fareille un corte de mangas a todo o que non sexa do meu gusto.
Incluídos os plans aos que non penso acudir.
Ven, xa estou mentindo manipuladoramente outra vez...

Aire

Hoxe son vendaval. Son tempestade. Son ventisca. Máncame, e caerán sobre ti os ventos do norte, elegantes, triunfais. Faime sufrir, e arremolinareime onde estés, ata non deixar nada no sitio. Moverei edificios, sobrevoarei campos, acariciarei ó mar, chegarei ao máis alto. Tumbarei arbores, roubarei sombreiros, arrancarei suspirose dobrarei paraugas. Bailarei coa choiva, coquetearei co sol.
Mañá, arrepentireime e serei brisa ao teu carón. Bordearei as tuas meixelas e fareite estremecer cando roce os teus beizos.
Mentres, agarrense os cabelos, porque non penso deixar un no lugar.

Inxenuidade

O pequeno sr. Toupo estaba de copas cos amigos cando a sra. Lucecú, que estaba de moi bo ver pero non tiña moitas ganas de risa, díxolle que a vida era breve, tonta e demasiado inexplicable como para perder o tempo bailando a conga naquel garito. Ao apagarse as luces do local, o pequeno sr. Toupo creu que ninguén lle vería frotar o fuciño contra a sra. Lucecú á que seu resplandor aumentaballe proporcionalmente ao pracer que lle proporcionaban aquelas cóxegas.
Hai sres. Toupo inxénuos a máis non poder.

Touché

Sutilezas a un lado, son especialmente negado pra o esgrima. Non sei defenderme, descuidome cada dous por tres, e teño moitos puntos realmente vulnerables, unhas cantas debilidades, e o fago todo a destempo. Meu ataque pode resultar máis espectacular que efectivo, alocado, desordeado, tentando á sorte dun contragolpe letal, que sempre ocorre, cando todo o mundo o agarda menos eu, e me dan, aquí cerquiña do órgano latexante, onde máis rabia dá.
Eiquí me tes, mestre da tanxente, eiquí me tes, desarmado, desalmado, espido e fráxil, inseguro e desorientado, escribindo unha gran interrogante co vaho que sae da miña boca.
Quitei o casco e as proteccións.
Teño frío.
Touché.

Tachados

Unha vez houbo un tempo no que non había espacio entre as palabras. Escribíanse seguidas, a borbotóns, sen pensalas demasiado. Dicíanse a escondidas, no cuarto de baño, lugar onde reposan os mellores momentos e pensamentos. Agora, ti máis eu, provocativos, ferintes e escandalosos. Aquelos días nos que fixemos nosa particular Revolución.
Porque para nos, 2+2, sempre foron 5.

Hotel

Os hoteis para infieis son pequenos e coquetos. Xeralmente están alonxados, e as recepcionistas saben moito. Teñen un Máster en Análise de Hipocresía e Apariencia. Os infieis chegan con cara de ir a xogar ao xadrez, coma se nada máis que unha extensa partida entre amigos fora a ocorrer. Coma se ningún dos presentes no hall soubera que non deixarán poro de pel sen espir. Pero o protocolo é así. Caras serias. Certo aire solemne. O que ocorre é importante. Nomes falsos. Unha porta que se pecha ao fondo do corredor.
O resto, o calan as paredes.

Hipermetropía

A aquela nena hipermétrope sentárona na primeira fila, onde ninguén quería sentarse, ao lado do neno que non sabía falar en voz baixa, tiña un alento terrible e aspiraba a ser electricista algún día. A nena hipermétrope, que de preto vía máis ben pouco, a forza de proximidade e de poñerse unha pinza no naris, namorouse do neno halitósico. A súa relación foi progresando, sempre mantendo as formas, ata que un bo día, en plena clase de Coñecemento do Medio, o neno que non sabía susurrar berroulle á nena hipermétrope "quero verte as braguiñas".
A sonora gargallada da clase e a reprimenda da mestra cargaronse o seu amor.

Comunicación

Chegou un momento no que a torre da televisión deixou de emitir. A comunicación unilateral chegara ao seu fin. Os cidadáns desconcertáronse. Pero sentiron unha enorme paz ao ver esa pantalla, ao fin, azul.

Perder

Onte pola tarde, vin a un home só. Estaba sentado nun banco, mirando ao mar. O miraba pero non o vía. Tiña o rostro de quen perdeu unha oportunidade que non regresará. De cando en vez suspiraba. De cando en vez acendía algún cigarrillo. O vaho que saía da súa boca daba forma á súa sentencia de morte: "perdinte". Perdeu porque non quixo. Perdeu porque quixo perder. Se fora un soño, ainda tería a esperanza.
Como non o é, está perdido.

Medidas

Os abucheos sucedéronse cando o xerente da empresa de caixas de mistos anunciou un recorte no suministro de rosquillas pra o almorzo. Aos empleados a medida pareceulles o prolegómeno de algo moitísimo peor: a eliminación total ou parcial do xabón de mans do servicio. Con esa medida, non terían con que limparse cada vez que tomaran unha decisión equivocada, fixeran algo rematadamente mal, ou se escaquearan dalgunha obriga. Malos días pra os imprudentes.
Peores aínda pra os adictos ás rosquillas.

Rótulos

Recoñezo que me hipnotizan as tiras de información que van rotando nas cadeas especializadas en ídem. Pasan a gran velocidade, unha e outra vez, con pequenas variantes. Son grandes noticias, breaking news -noticias que se rompen ou noticias rompedoras-, de xente importante, ou de xente pequena, que máis dá. Ás veces preguntome se algunha vez a quen escribe os rótulos non se lle colará na sua vida cotiá un día desos de mala leite, nos que fas todo o o posible pra que te boten do traballo. Podería poñer que "este busto parlante tírase á de contabilidade" mentres o busto en cuestión, fala con tenrura e emoción sobre a apertura dun hospital pra nenos poliomelíticos en Ohio.
Aos nenos do hospital faríalles moita gracia.

Berlín

Pechei os ollos. Imaxinei unha noite chuviosa de Berlín. Por unha calella cheguei a unha tenda. Nela, un uniforme do exército da Alemaña Democrática abandoado. Fun ese obxeto. Pensei que era algo que debía ser esquecido. A xente non debía recordar nada de min. Pensei que agora estaba prohibido. Ninguén debía ser visto comigo. Volvín a ser eu. Mirei o uniforme, toqueino. Era groso e áspero. Era pasado.

Todo

Cambiar de roupa. Por todas esas veces que alguén me axudou a erguer. Por todas esas mans que son botadas ao aire, sen máis interese. Por todos os sorrisos, os non importa, os está ben. Por todas as gracias non dadas, e os favores endebedados. Polas malas palabras, os momentos tristes, as miradas duras e os desencontros.
Por ese momento no que te decatas do importante que é algo e non o queres perder. Polas loitas contra vento e marea. Polos empurróns, os golpes, as bágoas. Pola choiva, diluvio e temporal. Polo vento e o vendaval.
Cambiar de roupa. Poñer o mono de traballo, o traxe de soldado, saír a loitar. Por facer, por unha puta vez, aquilo que tes que facer.
Por loitar, súar, sangrar, chorar, sufrir.
Por esas veces nas que todo esto paga a pena.
Porque hai cousas que son importantes, e hai cousas que o son todo.

Contestador

É coma se se me enchera a cabeza de compota de mazá. Soa o teléfono.
Coido que non hai ningunha diferencia entre o contestador automático i eu. Ningún dos dous asimilamos datos. Rexistramos a duras penas. Non procesamos. De feito non sabería que facer co que me din.
Rematarei cedendo a palabra ao persoal a base dun leve pitido. E se alguén se cabrea, non direi nen mu.

Texto

Gustaríame escribir un texto perfecto. Que o dixera todo en duas palabras. Precisas. Impactantes. Non un texto estándar que pasa sen pena nen gloria. Gustaríame expresalo todo, sen caer en obviedades nen perogrulladas. Un texto directo, sen sensibilidades lacrimóxenas, nen tampouco a crudeza estéril dalgunhas realidades.
Gustaríame escribir un texto redondo. Anque sexa pra dicir a enésima estupidez.

Xente

Hai xente que vai de cara. Hai xente que ten revés. E hai xente que non é máis ca o canto da moeda.
Hai xente que é visceral. Hai xente que é racional. E hai xente que simplemente non entende o que se lle está dicindo.
Hai xente que é sensible. Hai xente que nin sinte, nin padece. E hai xente que semella que non sabe o que quere.
E logo, hai xente, que só é eso, xente.

Amencer

Cando a noite non é noite, senon prolongación do día, é difícil atoparlle senso ao amencer. Por iso, en breve, irei pra cama. A ver se lle collo o ritmo á vida.

Desastre

Seino. Sé que soñei a historia máis sorprendente do mundo. E esquecina. Merda. Si é que son un desastre.

Prezo

Vivo nun mundo pequechiño onde a xente dase de leites e non sabe moi ben por que. A min esquecéuseme desfrutar. Ou cecáis nunca souben facelo. Só o fago coas cousas que nunca serán pra min. Que están prohibidas, son caras ou de tan inaccesibles, non teñen prezo.