Non tiñan nada en común. Nin a música, nin a comida, nin o cine. Nin as amizades, nin a inclinación política...
Él, tan liberal; ela, conservadora.
E ahí estaban, mirándose, entre odios e rencores, e espíndose co ollar, él, buscandolle os lunares a esa pija, ela, buscándolle cicatrices ao pintas ese.
Todo o máis, algún debate, encendido, nos tempos do instituto, algunha charla breve entre clase e clase; e agora unha charla breve, e non fixo falla debate para encenderse...
Entre empurróns, algúns golpes, e algún mordisco, chegaron a unha habitación, discretos, cómo para que se enterara alguén...
-así son as vosas covas?
-cala e dame un bico!
e así, entre bicos con sabor a sangue, a odio, a paixón, chegaban á conclusión de que esto non podía ser, de que é unha estupidez, e de que hai que frealo...mentres que a man dela rabúñalle o peito facendo desaparecer a camiseta, pensa que ten que escapar de ahí canto antes, que qué carallo pinta él con esa tipa; e o corpo decide ao tempo deslizar uns dedos polo hombro, facéndolle caer as tiras do suxeitador...
Sen piedade, botao contra a parede...os dentes no pescozo, e o sabor acedo na boca...unha man no pelo, con forza, dirixíndolle a cabeza...él, non queda atrás, e faina xirar, agora é ela a que esta contra a parede, de espaldas, o seu alento sobre a caluga, preto, moi preto (que fago eu con este tipo, foder!) as suas mans baixan e con tento, desfanse do suxeitador, nota a fría parede contra o peito, e bota as mans cara atrás deixándose levar, tentando tocalo...os seus dedos xoguetean co broche dos vaqueiros, gastados, e el apretaa aínda máis contra a parede mentres lle morde o pescozo...
Dun empurron, ela záfase del, e volve ao ataque, xogueteando co pantalon, mentres cos seus dedos nota o calor do peito del, e o esvaradizo do seu corpo...(non o fai mal, o imbécil este...de que se rí?)
-de que ris?
-moito me miras...se cadra non te disgusto tanto...
-se non foses tan gilipollas...cando calas es máis interesante...
cóllea, e apretaa contra si, peito contra peito, sentindo as suas respiracións, case acompasadas, aceleradas, e con tento comeza a desabotoarlle os pantalóns; ela deixase facer...o xusto, para deixarlle a mel nos beizos...sorrí, e empúrrao contra a cama...agora é ela a que manda...despacio desabotoalle os vaqueiros; observao...sube ata a sua boca...
-para ser un punkarra non estas tan mal, oes?
antes de conseguir contestar, mórdenlle a lingua, nunha reinterpretación dos bicos, como cando un bo roqueiro reinterpreta música clásica, como Paganini nas cordas de Malmsteen. Él záfase...
-censora! deixame expresarme!
-non é momento dun mítin, oíches! na mesilla tes un mp3, pon algo de música...
-a ver que merda tes...
mentres tenta chegar ao pequeno reproductor da mesilla, ela non perde o tempo, e comeza a xoguetear co elástico da roupa interior...ata que da roupa interior, so queda o recordo marcado na pel...
Comezan a escoitarse anacos de cancións pop, un tras outro, mentres ela observa o corpo do rapaz, brillante pola suor, axitado, reaccionando á súa lingua...
interrumpea unha melodia que descoñece, e un sorriso na cara del.
-que pasa?
-por que?
-sorrís e...que carallo soa?
-eso, querida, é Steve Vai; para ti, o Señor Steve Vai, e sorrío porque non te imaxinaba tan capaz...
-imbécil...ti si es como os teus, de mirar moi ben, agora traballar...
collea pola cintura e acercaa canda si; agora é el o que esta sobre ela...observaa e comeza a bicala, a debuxala coa lingua, percórrea dende os hombros, os brazos, o embigo, o ventre, gústalle ese sabor, entre acre e doce, do corpo e o súor, e sube despacio a lingua cara un peito que sube e baixa acelerado, nota unhas mans na espalda e, áxil, suxeitaas cunha man, aprisionándoa...
-cabrón!
bícalle o pescozo, o queixo, achégase á orella
-algúnha queixa?
coa man libre deslízalle o que lle queda de pantalón, e escorre a man entre a roupa interior dela...
-primeiro chamasme vago, e agora queixáste porque traballo?asi vai...
-cala e sigue ao teu, foder!
ao pouco, ela non quere aguantar máis, céivase da man, e collendoo do pelo o trae canda si
-se estás aquí é para pegar un polvo, así que non perdas tempo...
-como te gusta mandar...
axítanse, móvense, caen da cama...
-foder, vasme deixar calvo!
-cala e móvete!
-eso fago, se non me desgracias antes...
habilmente, ela consigue poñerse enriba...mírao, e, adrede, crávalle as unllas no peito...do rábuñazo gotean unhas pequenas pingas de sangue...que el recolle co dedo, paa pintar entre os peitos dela...
Entre dentes, di: "o sangue é vermello..." non pode dicir máis porque ela enreda a súa lingua, mentres cada vez convírtense máis nun pequeno ciclón que atravesa o cuarto, removendoo todo.
-e agora de que ris?
-hai que limpar máis debaixo da cama, neniña...
-se calas dunha puta vez e me follas?
-ti mandas...
en pouco rato, reina a calma na habitación, interrompida so pola respiración, axitada dos rapaces, que se miran, con esa mirada estúpida coa que todos intentamos seducir, mezclada co rencor, e coa excitación propia da situación...
-bueno, para ser unha pija, non o fixeches tan mal...
-por que sigues espido?por que sigues aqui?
-hostias, nin de almorzar pensas darme?un groliño de auga?
-lárgate!
sorrín, e con ese mesmo sorriso, recollen os restos da loita e despídense.
Cada un durmirá na súa casa. Despois de tantos anos, aínda somos tan gilipollas como para non ser capaces de tragar co orguio, como para ser capaces de soltar unha boa palabra, como para esquencer rencillas estúpidas, como para querer a outra persoa.
Ou non, pero polo menos, intentalo.
