Aquel

Non me gusta nadar. Tampouco son moi destro pilotando tanques. É unha cuestión de visión do mundo, supoño. Por iso, as celebracións familiares teñen o seu aquel. Seu aquel sociolóxico, que non emotivo. A min a emotividade esquecéuseme na parada do autobús. As máis hipócritas, aquilas nas que ninguén se soporta, pero poñen cara de que todo está boísimo, esas si que son xugosas.
E non o cordeiro pasado de rosca que están a comer.

Europa

Estiven de viaxe. Cheguei a Roma. Pasei por Marseille, Monaco e Firenze. Voltei por Barcelona. Voltei. Si. Todo sigue igual.
Anque todo podería ser diferente.
Europa é así.

Nota: aínda non están tódalas fotos. Necesitarei uns días. Máis.

Estabilidades

Anotación mental rápida:
A estabilidade está sobrevalorada. Amósannola dende que somos crios como A GRAN META MAIÚSCULA. Traballo, casa, coche, nenos. A estabilidade está sobrevalorada e nembargantes, edúcannos únicamente pra aspirar a ela. Non somos quen de manexarnos neste mundo cambiante, cheo de relacións endebles cos demáis, co governo e con nos mesmos. Non nos din que todo é unha gran mentira. Que é unha falsa paz entre treboada e treboada.
Por que?

Eu

Esto que escribo non pode ser máis que eu, palabras que toman forma tras cada pulsación, palabras que caen do máis adentro de min, feas, crudas, sen limar nen decorar. Palabras que rasgan a miña ialma, pra bater nunha pantalla; que me rachan por dentro, con sabor a sangue, a bagoa, a sorriso. Puras, nítidas. As miñas merdas, as miñas teimas, as miñas cousas.
Se sigues aquí, gracias. Se non, o entendo.
Ser eu é agotador coma pra comprender a un ti.

Mortos

Hoxe é un día no que estamos todos mortos. A xente vai aos cemiterios, a limpar un pouco a tumba do avó, que está feita unha merda, a lembrarse da nai dos do concello, que moito cobrar pero aquilo está do máis deixado, e a envexar as flores dos do lado ou mofarse da deixadez dos Martinez.
Fai tempo que non vou poñerlle flores a ninguén. Meus mortos estan noutro lugar.
Xogándose as gargalladas ao tute. Ou as penas ao mus.
Eu que sei.

Bombona

Veña, foder.
Que alguén traia unha bombona de osíxeno.
Xa.

Tarta

A pequena vendedora de froitos secos puxo un anuncio por palabras pedindo a berros alguén con quen compartir unha tarta de boda. Non quería casarse, tan só os bonequiños decorativos. Presentáronse multitude de aspirantes, de tódalas formas e cores. Algúns foron descartados polo cheiro, outros, pola dentadura, a gran maioría por non saber pelar améndoas correctamente. Ningún lograba convencela gratamente, ata que apareceu o funcionario da administración das cousas pequenas, que curiosamente medía case dous metros e de cousa pequena tiña máis ben pouco. Cun pestanexar rítmico e un riso contaxioso conseguiu que a pequena vendedora o aceptara tal e como era.
Él comeu a tarta. E se non chega a darse presa a pequena vendedora de froitos secos, tamén se tería comido os bonequiños decorativos.

Promesa

Levouse tódalas súas promesas incumplidas consigo, coma pantasmas dunha vida incompleta, coma despoxos dunha vida que ansiaba voltar a vivir.

Devanceiros

Botamos a correr por unha estrada secundaria que remataba nunha gran explanada.
Alí atopamos a tódolos nosos devanceiros. Elas vestían de negro, como as noivas. Eles estaban sentados coa dignidade de quen non é quen de aflorar emoción ningunha. Mirámonos aos ollos. Non dixemos ren. Non soubemos dicir ren. Aquilo tiña demasiado aspecto de conto de outono.
Eles, sepia. Nos, Polaroid.

Descalzos

Onte á noite, sentei na herba e mirei ao ceo. Poucas estrelas. A xente berraba nas ruas. Eu, tomaba un refresco. Red Bull. Este é o mundo. Esta é a vida. Estos son os momentos. Hai cousas que podo cambiar, e hai cousas que non. O posible e o irremediable. Mirei meus pes descalzos. Vinme coma un neno, que ten ganas de xogar, e non atopa a ninguén no parque. Pensei que os únicos que me quedan son os descoñecidos.
Esos nunca me abandoan.

Xeonllos

Cun engorroso ton melódico e infantil.

Non teño nin pajolera idea de como tratar ás persoas. E por enriba, estas fan o que queren comigo. Son do máis manexable e que ben, ademáis veño coa vulnerabilidade de regalo. Son o pequeno sobrino da cidade, que cando chega ao pobo, todo o mundo se encarga de que manche os xeonllos.
E a vida pasa. E os paxariños cantan.

Lista

Non sei se non poden verme chorar, ou simplemente non queren. Por se acaso, pecho a porta e convírtome en silencio. Hoxe a soidade leva meu nome na sua lista de conquistas. Ou na lista da compra. Que máis da.

Ovo duro

Cada noite, sentada no sofá, ela ceaba un ovo duro porque lembráballe a él. A aquel rapaz con casca e cuncha que nunca chegou a coñecer demasiado pero que tantas veces imaxinou. Algunhas noites sentía a tristeza de quen añora as cousas que xamáis lle aconteceron. Esas noites envolvía aquel ovo duro nunha aperta de xamón de York.

Historias

Cortáronlle a lingua, para que non contase máis historias, e as mans, para que non as escribira. Pero deixáronlle a ialma, e poido vivilas.

Dama

Tralo encontro, o cabaleiro abandoa o vello castelo. Obsérvase, e o que ve, non é o mesmo que viu a última vez que deixaba estas murallas. Sobre el píntanse mil cicatrices, mil marcas, o corpo xa non é o mesmo, e o camiño é máis duro agora. O Sangrial sigue ahí, e pensa atopalo. É moito tempo xa dende que comezou a búsqueda, e sabe que non ha quedar moito, máis pregúntase se lle quedará moito a el tamén. Non é o mozo que partiu á carreira cando Ela llo pediu, cada día é máis e máis dificil manterse en pe, o pelo xa non ten a mesma cor ca aquela tarde de finais de outono, a pel, que aquel día refrescaba o salitre, xa non ten a mesma tersura.
Arriscou moito na búsqueda. Paga a pena, está claro, pero o prezo é alto… non é unha sombra do que foi, perdeu aquilo que tiña, e ademáis, descubriu que todo aquilo non era nin remotamente real.
Xime, mentres sube ao cabalo, o corpo pasa factura. Máis vale atopar o Sangrial, coa esperanza de atopar dentro a sua felicidade. Ou de que a Dama lle axude a atopala.

Boga!

Ao mar doelle algo hoxe. Amosa esa rabia de cor verde grisácea. A mesma que, según contan as lendas, levouse ao mellor mariñeiro do lugar, que saiu a salvar ao seu amigo nunha noite de tempestade, na que nin sequera o faro da illa conseguíu dar luz ao seu escuro sino, nin as redes serviron pra recoller as bágoas que se verteron no porto.
O mar non piedade. Levounos a dar a volta ao mundo por primeira vez. Fíxonos baleeiros. Deunos de comer. Levóuse aos nosos fillos. Nolo ensuciaron de negro. E así, forxamos séculos de historia collidos da man, dende que crímos nas maldicións de Ortzi, ata que hoxe empregamos as zodiacs e balandros, pasando polos que o cruzaron pra facer as Américas ou as traineras que compiten por un chisco de gloria.
É o espello de épica e traxedia no que nos miramos cada día, mentres moi ao lonxe, onde mar e ceo son un, aínda se escoita o berro.
Boga!

Subir

Quero
soñar,
sentir,
subir
ao teu ceo


Incomprensións dominicales.

Sobreinformación

Un post ñoño i estúpido. Odioo. Pero non me servirá de nada borralo.
O meu problema é ser demasiado consciente. Ter sobreinformación. Saber en cada instante que é o que ocurre con exactitude. Meu problema é que por moi alerta que esté, por moita distancia que poña entre os acontecementos i eu, estos exprímenme ata sacar a derradeira pinga que hai en min. Ás veces enfurezco, ou caio rendido sen poder loitar máis. Ás veces afúndome na tristura, ou lle fago un corte de mangas á vida.
Levo moita merda dentro e non sempre consigo sacar a basura.

Cabaleiro negro

Cheira ácedo, a humidade, a corrosión. A vello e a esquencemento. A derrota e a sufrimento.
Un cabaleiro de escura armadura percorre as ruinas do que nun tempo foi Camelot, golpeado a cada momento por lembranzas, por ecos. Hoxe a pedra, berra. Hoxe a pedra ataca. Hoxe a pedra lastima, rompe, ensucia.
Sacrificou as terras, as posesións, o poder, na búsqueda do Sangrial. A Dama do Lago en persoa foi quen llo pediu. Quitou a coraza, deixou o emblema no chan, e partiu a cumplir o seu encargo. Día tras día, noite tras noite, sen descanso. Campos, desertos, castelos, cristiás, moros, mares… Sempre houbo un paso máis, un paso adiante que dar, un lugar no que buscar, de boa gana.
Agora as pegadas resoan na tundra que rodea as murallas do vello castelo, mentres o cabaleiro pregúntase se a Dama seguirá no lago, agardando polo seu emisario.

Acuarela

Aquel homiño tiña unha vida de acuarela. Acuosa, diluída. Tiña unha vida cuxo pincel necesitaba un relevo xeracional. Soñou con grandes cousas. No sorteo lle tocaron as pequenas. As inservibles. Aqueles grises obxetos que, unha vez que aparecen, moltiplícanse ata que todo se reduce a eso. Ata que non hai nada máis. Pérdense as referencias do que tería sido mellor. Apréndese a funcionar co "irremediablemente é así". Acuarela de cores apagadas que buscan unha luz, que saben que existe, pero non saben onde coño se meteu.

Sensible

Estou sensible*. En vez dunha aperta, recibo os tons crueis do teléfono. En vez dunha esperanza, plans nos que un non ten lugar. E así, sen pena nen gloria, dende esta pequena fiestra ao aire, desexaría ser aquel acorazado que ninguén logrou derribar. Pero non. Un bote batido pola marexada. Ninguén. Hoxe non podo ser alguén. Ou sí? Hoxe estou sensible. Agradecería que ninguén me fixera dano. Facilitaría as cousas.

*Sen ganas, nen forzas, vulnerable e tenro. Só.

Estío

A soidade non desexada bótase sobre min. Unha puta conta atrás que me atrapa. So sei mirar cara ela e asustarme. Coma neno pequeno. Coma peixe chico.
Estou roto. Desfeito, esnaquizado, esmagado. Peor aínda, coido que polo camiño perdéronse pezas. E por máis que busco, non traio sobreciño para pedilas a fábrica.
Necesito pensar en min, mirarme ao embigo de cando en vez, xa o sei, pero eu non son así.
Gustaríame, pero non sei como. Así que tí, se de verdade te importo, por favor, faino por min.
Mírame, cóidame, rífame, quéreme, apértame, despeitéame, protéxeme dos meus medos, dos silencios, das soidades e das saudades, das malas persoas, dos intereses dos interesados. De min mesmo.
Pero non me deixes aquí. Teño frío.

Receita

Cecáis si o soubera. Sei cal é o prozac que aliviará estos latigazos aos que me somete a rutina e miña contraproducente forma de ser. É posible que sí. Pero non teño a receita. Sen receita non me darán nada na farmacia. Por moi pesado ou moi violento que me poña. Non. "Usted no está autorizado".
E non me atrevo a pedilo. Tampouco creo que meu médico se atreva. Implica demasiado. Non sobrevivir. Vivir. Implica recibir unha aperta cando fai falla. Un bico cando se necesita.
E iso é moito pedir.

Axenda

Hai que sacudirse a dependencia emocional. Contar ata tres. Dicir, "que te den".
Veña, vai. Túa cotidianidade tamén ten o seu aquel. Anque esté un pelín patas arriba. Doete a mandíbula. Non podes abrir ben a boca. Parece unha metáfora, manda carallo.
Tes a casa feita unha merda. Xa verás cando volten. Cando volten xa terá rematado o zafarrancho de combate limpador. Que facemos hoxe? Día cuberto, risco de choivas, poderías redeseñar o blogue, que é o que levas pensando dende hai un tempo. Dalle un pouco de vida. Non esquezas que es zote niso do deseño. Xa. Raparigo, non sei, é un puñeteiro venres máis, fai o que podas.

Medos

O ceo está branco hoxe. Un pouco gris a ratos, un pouco azul ás veces, pero principalmente está branco. Miro ao ceo dende a fiestra do cuarto, lembrándome o medo que teño a voar. Non é un medo incontrolado, se non un medo xordo, sen máis. Un medo deses que afrontas pechando os ollos e os puños, agardando a que pase. Coido que é o mesmo medo que lle collín á vida unha vez, e que a base de sacudidas e cristais rotos, vencín.

Destrucción

Hai quen di que a escritura, ou o feito de escribir é un proceso creativo, que a base de xuntar palabras, de darlle forma, creas un anaco de historia, unha vida, unha sorte.
Eu, no meu habitual mundo de contradicións, recorrín á escritura para contar cousas, non historias. Quizais por eso, o meu labor coas letras sexa puramente destrutivo. Quizais por eso desgrane momentos, anacos, retazos dunha historia, porque sempre fun incapaz de comprender a importancia das pezas dentro do puzzle; son o imbécil que sempre marabillase coas pequenas cousas: ese pequeno fruncir dos beizos, esa mirada ao cruzarse, ou simplemente unha errata nun libro. Divago, e onde outros atoparían marabillosas historias, eu atopo histerias e dramas, por mais que me digo -maldito cabrón- que teño que fixarme nos detalles.
Pode que as relacións sociais non sexan o meu forte, que a vida, complexa, non se constrúa para min, e que tería que conformarme coa vida das amebas ou os paramecios, mais a miña destrución, tanto interna como externa, permíteme recrear esos momentos inexistentes (destruídos) que o racionalismo mundano dos construtores censurou...e imaxinar que sucedería se todos abrísemos a boca para dicir o que, que coño, temos que dicir, amar cando temos que amar, e vivir un pequeno mundo de miradas, bicos, paixóns, dor, medos...entre as paredes do meu manicomio.

Así que sentíndoo moito, seguirei destruíndo historias e diseccionando momentos, facendo que perdan todo interese narrativo, porque ao cabo, é o que me gusta.
E ao que non, que non mire.

Banda

Nunca foi conscente de ser unha ameaza para ninguén. Salvo para sí mesmo quizáis. Pero esa é outra cuestión. Sempre foi pola vida abandoando amigos por deixadez, pero nunca por enemistade. Sen parpadear en exceso mentres os cabreados oficiais do reino, facían das súas. Bostezando a escondidas, mentres os opinadores oficiais, repetían irreflexións sen interés. Ata que un día de choiva, tropezou pola rua e caeu de costas sobre un charco. De súpeto, tivo ante sí as miradas dos demáis. Os ollos incapaces de disimular a chanza. “Banda de gilipollas”, pensou.

E por primeira vez na súa vida, pensou en voz alta.

Rosca

Ás veces, cando nos pasamos de rosca, dicimos as cousas máis sinceras. Voltamos ser nenos, con ideas, con soños, con ilusións. Botámolo todo por terra, mandámolo todo á merda, e xuramos non querer velo nunca máis.
Debuxa. Eu escribirei(te). Non te preocupes.

Repetición

Café pola mañá. Ola. Bótote en falta. E non sei como facelo máis levadeiro.
Galletas. Teño sono pero non podo durmir máis. Saiu o sol. Á rúa. Coa xente. Só. Un libro que comezarei hoxe. Ola. Fin do café. Fin das galletas. Non sei que facer. Bótote en falta. Repito.

Bailar

Sempre quixen bailar un tango.
Un tango furioso, apaixoado; un tango á luz da Lúa, no medio da nada, co mar como música. Un tango salvaxe.
Señorita, concédeme este baile?

Moito

Non pido moito. Unha vida baseada no corazón máis ca na cabeza, querendo e desexando, gozando e vivindo cada momento, que do mañá, xa me ocuparei mañá. Rodeado de quen me gusta estar rodeado, durmindo como quero, cantando, berrando, disparando, roubando sorrisos.
Ti, traeme os teus problemas, e fagamos o necesario pra resolvelos. Non, ti non, tí, que estás ao meu lado. Quero ser egoísta, interesarme so por esas poucas persoíñas que sabes que se preocupan por ti, por esas que importan. Dalo todo por elas, ata o derradeiro segundo do derradeiro minuto do derradeiro día.
So pido iso, sorrir, e ser feliz, aínda que sexa un rato, aínda que todo vaia mal, porque se teño iso, teño un motivo pra sorrir.
Non pido moito. Ou tal vez si.

Globo

Hoxe é un deses días nos que vela vida pasar coma un globo que se escapa cara o ceo. Saltas e saltas, pero a corda queda xa fóra do alcance da túa man. Miras arredor e atopas aos outros nenos do parque. Xogando a casiñas. Ou a médicos e enfermeiras. Miras ao ceo e velo teu globo, tua vida e teu ceo desaparecer. Máis alá do sol.

Tempos

Deberíamos ternos coñecido noutro tempo. Cecáis entón entendéramonos mellor. En tempos de guerra ou de franquismo. En tempos medievais ou romanos. Agora, sen embargo, mentres os sons da cidade fanse cada vez máis estridentes e a xente fala, camiña e vive máis deprisa (tamén nos), non chegamos a escoitarnos. Porque nin sequera conseguimos dirixirnos a palabra.

Observacións

Non sei que son peores, as cousas que me pasan por falar ou por non falar (estas segundas, sempre máis abundantes). As cousas que me pasan por ser tan ausente, tan distante, tan… así; ou as que me pasan por non ser doutro xeito. Fai séculos que non me sincero, por medo á miña propia verdade. Observo demasiado e co pouco que me gusta o que vexo, o tolero. Porque hai que tolerar.

Se todo saíra segundo o previsto, posiblemente non merecería a pena vivilo.

Pero unha cousa é unha cousa. E outra cousa é, outra.

Tren

É así. Está ben. Aquilo que xira polo noso arredor, non ten por que estar en contacto con nos. Non. Nin sequera se nos botamos a camiñar até a friaxe. Poderíamos permanecer alleos. Coma quen divisa pobos abandoados dende o tren. E neve. E esa nena xogando cunha rama.
Sabemos que é un soño que se nos nega.

Silencio

E o eco das pegadas.

Nimias

A aquel pequeno astronauta rompeuselle o cordón umbilical que o unía á súa nave espacial. Quedou suspendido na nada, entre estrelas e pedruscos, preguntándose se non se deixaría aberta a porta do conxelador de casa. Se a veciña lembraríase de regarlle as plantas. Se estarían listos os zapatos que levara arranxar.
Naquel momento, as nimiedades máis nimias, adquiriron carácter de asunto de Estado.

Lapas

Parellas lapa. Desas ás que parece que lles deron unha pasadita de superglue e ale, á rua tomar vento fresco. Biquiño aquí. Apertiña alá. Agarradiños da man para non perderse. Aloumiño aquí. Sorrisiña tenra alá. E así pasan a tarde, de sandez en sandez, mirando por enriba do hombro aos transeúntes solitarios. Enfríandose o café con leite, endulzando o xa de por sí acaramelado ambente, e despedíndose no portal coma se o fin do mundo fora suceder esa noite.
E nembargantes, non sei por que, teño a sensación de que todo iso podería desmoronarse nunha milésima de segundo. Do cielito lindo ao miserable inferno hai unha distancia moi curta.
Obsesioname o asunto.

Trinidade

Unha cidade portuaria. Un aparcamento. Un coche. Fora, chove a través da luz das farolas. Estamos nos arrabais do mundo e o tempo detense acó. Nicotina, asfalto e esta fodida choiva. A Santísima Trinidade.
Sei que se tiveras unha pistola non dubidarías en matarme.
Eu tampouco.

2 de Maio

Descúlpenme a saída de ton de hoxe, pero a ocasión o merece.

Non nacín nunha familia das que chaman "estructuradas". Crecín sen pai, xunto aos meus avós, o meu padriño e a miña nai. A configuración do fogar mudou moito co tempo, uns viñeron e outros marcharon, pero o principal, non cambiou, meus avós quedaban ao meu cargo mentres ti ías a traballar… inventaches os dias de 30 horas, para poder facer todo o que querías. Crecín cos videoxogos, dende pequeno. Apañeimas (relativamente) so dende os 13 anos, cociñei (como pode cociñar un cativo desa idade) freguei, fiquei na casa, mentres ti ías a traballar…
E, aínda así, sempre estiveches nos momentos importantes, sempre que fixo falla, sempre que foi necesario.
Apoiachesme en todas as miñas decisións, foran as que foran, e puxeches todo da túa man para que saira adiante.
E, ao cabo, síntome realizado cunha cámara nas mans, cociño de marabilla, encantanme os pequenos momentos de soidade, e gústanme as charlas sen máis obxetivo…
Así que, despois de todo ti, nai solteira e sen saber nada do mundo, que criaches a un neno que xa non poderás dobrar en idade, non o fixeches tan mal.
Os dous sabemos o que queremos, como o queremos, e cando o queremos. Temos as nosas ideas, e as nosas convincións, e ninguén nos vai sacar delas; vivimos nos nosos días de infinitas horas pra facer todo aquilo que é necesario, e facemos as cousas ao noso xeito. Escollamos o que escollamos, seguiremos ata conseguir o que queremos, equivocarémonos, enfadaremos, agobiarémonos, e todo pola nosa idea.
Non importa se as cousas se complican ou non, porque sempre se atopa unha forma de seguir adiante, porque cando queres algo, as dificultades non son máis que pequenos contratempos.
E ai! do que nos leve a contraria.
En definitiva, se os nosos camiños entrecrúzanse menos que antaño, non importa, porque non necesitas ver a alguén para saber que está ahí, e, que cando sexa necesario, aparecerá na seguinte encrucillada.

Sindical

O día que me convirta na reencarnación de Trostky, ou Bakunin, ou a perra Laika (que máis da). O día que me suba a unha caravana propagandística. O día que desenterre o soterrado baixo tempos de silencio. O día que sinale aos culpables opresores. O día que cuspa sen tapuxos o que penso, sinto e creo. O día que se descubra a verdade, toda a verdade e nada máis que a verdade. O día que regrese a xustiza. O día que vivamos e deixemos vivir.
Algúns vanse cagar.

Luxos

Existe una xeración, a que agora cumpre os cincuenta e bastantes, que resulta encantadora: traizoou todo aquilo que crían pero non comprendían, vendeu a ialma a cada demo que se se lle puxo por diante, e o que é millor: permitense o luxo de sermonear respecto ao sexo, o viño e o comportamento socialmente aceptado

Alcantarillas

E mentras os coches arden en París, ti e máis eu botamos a correr polas alcantarillas. Escapando, tropezando, manchándonos con este mundo que construímos. Porque sempre gustounos o son do fuxir cobarde. Dimite. Cesa. Disolve. Retírate pra sempre da vida pública, impúdica, púbica.
Somos uns grandísimos fillos de puta.
Merda.

Nostalxias

Ainda non se sabe moi ben o porque pero fannos separar con múltiples comas e engadirnos puntos suspensivos cando o que realmente desexamos é o punto e aparte ou o punto final, se me apuras, que construa o abismo entre o que fumos e o que somos. Hai xente, á que coñezo dende hai moitos anos, cando chovía máis que agora e eu levaba chándales de lá feitos pola miña nai, que aferranse á nostalxia para non afrontar o seu propio destino. A nostalxia é só para as festas esporádicas bañadas en alcol e fundidas en apertas. Para a rutina diaria, prefiro a improvisación.

Conta

Levo días contando os días, ou contando as nubes e as pedras que se soltan ós meus pes. Levo horas vivindo a deshoras e deixando as cousas a medio facer. Conto veces de feitos desfeitos, de momentos mostaza de intenso sabor. Se queres ou quéresme ou se queres máis e peor, conta contos aos nenos que non virán á tua alcoba, que non se despegarán do tubo do televisor. Conta atrás se queres, pero polo que máis queras, conta.Conta forte.

Resumo

Resumiría a miña vida tanto, que so quedaría nunha palabra. Variable. Seguramente, incomprensible.

Tamén

Polos pequenos momentos que te fan feliz. Por ese momento no que todo ule a ela, e a cabeza viaxa libre. Pola choiva durante un dia de calor. Por ese sorriso sincero que chega ata dentro. Por romperte a ialma facendo o que queres. Polas palabras axeitadas no momento xusto. Polas palomitas da película. Polos silencios nos que se dí todo. Ou por falar e falar cando sabes a resposta.
Por todo iso, sigo eiquí.
E por ti, tamén.

Éxito

Dividíronnos en dous grupos. Os que valían e os que non. Así foi como xamáis cantei no coro do colexio. Cando saín do salón de actos, vin a outros defenestrados coma min. Algúns berreaban en pura pataleta. De ahí naceu o punk. Outros, con catro latas de Fanta baleiras e unha corrente eléctrica crearon o tecno. Fixeron moitos cartos estando calados. Eu non fixen nada. Sentei na beirarúa, mirando ao infinito. Con madura dignidade. Sobria enteireza. Rodaban a miña primeira película.
Todo un éxito do xénero adolescente.

Incompostura

Hoxe, mentres chovía nas rúas, mentres soaba o retrouso de Reptilia de The Strokes nos meus oídos, hoxe mentres algo dentro de min era calado por iso que nos ensinaron ao longo de varios séculos de educación e cultura chamado compostura, mentres todo eso e moito máis ocorría nas esquinas, as vidas, os momentos, o que realmente apetecíame era berrarlles. Un berro visceral, doloroso e dolorido. Apetecíame liarme a ostias. Ostias visceráis, dolorosas e dolidas. Facer unha última chamada dende a comisaría (esa única chamada que te deixan facer), para dicirlles que gracias, que entre todos lográmolo.
Por fin arruinei a miña vida.

Pistas

5 pistas para entender un momento:
- Se as miñas horas están contadas, pregúntome cantas son, e quen leva a conta.
- Quero ser maior para saber máis do que agora sei e ter unha bata branca.
- Hai algo en min que está a cambiar. Vin un anaco de pel no lavabo.
- Acudirei a terapia de grupo con robots. Todos dirán que me queren. Bueno, algún xa o dirá. Vamos, digo eu.
- Calquer día de estos, ofrezolles unha pirueta. Non, piruleta, non. Pirueta.

Aritméticas

Perdóame se hoxe teño o día cruzado en diagonal. Se dame rabia que haxa persoas que inmerecidamente naceran verticalmente, de pé. Ou se o que máis desexo é estar en posición horizontal. Perdóame a miña brusquedade contestona, miñas rosmas sociais. Miñas tanxentes e miñas extranas aritméticas internas.
Si é que entendo que non se me entenda. Son un peñazo.

Carta

Algún día, naquel buzón a medio soterrar na praia, aparecerá unha carta. Cecáis sexa pra min. Cecáis a escribira eu. Cecáis non teña mais senso que o permanecer alí.
Manchada de óxido e esquencemento. Eso é o que somos. Pedazos de tempo que ven e vai, que deixan débedas onde cren deixar lembranzas.
Un remitente inseguro. Unha post data absurda. Non somos máis.

Gruyère

Eu, que sempre gozei dunha excelente memoria, atópome con que se me enchiu de buratos coma un queixo gruyère. Non lembro onde deixo as cousas, que é o que teño que facer, e a ultima moda é non atopar a palabra, sempre bastante sinxela, que desexo empregar.
Levo uns días que non me sae dicir "disciplina". Supoño que algo quererá dicir.

Cruzados

Un luns en Chernobyl mentres o ceo segue gris verdoso e a xente minte:
a. Podería devolver a conexión i establecer unha carta de axuste na que soaran os Concertos de Brandenburgo unha e outra vez.
b. Podería poñer zancadillas, desas cuxo golpe doe nos dentes.
c. Podería deleitar ao meu público coa miña nova colección de sarcasmos insoportables que me convirten nunha persoa odiosa.
d. Podería mandarte á merda por ser gilipollas comigo.
Pero hoxe non. Hoxe simplemente quedo aquí, de brazos cruzados.

Naufraxio

Ademáis do famoso naufraxio do Titanic, houbo outros. Morais, fatais, letais, mortais.
Esta non é a súa testemuña. Pero podería.

Resposta

Hai veces nas que o encerro nun mesmo faise tal, que todo molesta, e todo incomoda. Non me apetece respostar a cuestións, namais recibir respostas, pero das que sirven. Das que implican, dan unha volta á acción, cambian as circunstancias, poñen os puntos sobre os íes. Se van a ser vans, que non levan a nada, e que supoñen menos, que non mas den. Desas non quero saber ren. De feito, séntanme mal.

Pegadas

Deixamos pegadas efímeras que o vento leva con facilidade. Que non resisten o tempo, nin o esquencemento. Que non soportan que xa non as mires máis. Deixamos pegadas que hoxe están aquí pero mañá non existirán.
Se unha vez sucedeu que vivimos, ninguén o tomará demasiado en serio.

Cambio

É primavera pero non o é tanto. Incluso hoxe, que saiu o sol, non parece un día soleado. Esta cidade xa non é a mesma, nin recoñezo a aquelos que están ao meu redor. Alguén pedíu que se cambiaran as cousas de sitio.
Fuches ti? Non o comprendo.

Mitoloxía

Ao final do pasillo atópase Penélope, coa fea decadencia do esquencemento, tecindo buratos imaxinarios, que destrúe e reconstrúe, unha e outra vez, á espera de que seu Ulises volte da súa rutinal laboral, esa que lle absorbe o tempo e as entrañas.
Mentres, Telémaco, que está a engordar de non facer nada, non sabe se ser un cobarde camuflado de heroe coma seu pai, ou lanzarse a unha piscina baleira, de cabeza, e facendo unha pirueta no ceo.
Eso si, cun inútil flotador posto. Por se acaso.

Dinámicos

Xamáis me considerei un geek. Primeiro, porque non sabia o que significaba. Logo, porque nunca o fun e descoñezo o que queren dicir un montón de palabras e siglas, conceptos e prácticas que se me escapan. Miña relación coas máquinas intelixentes (sic) estivo marcada pola paciencia que adoito ter con case todo e todos. Asi aprendín a facer cousas que nin imaxinei que fora quen de facer. Pero sobradamente alonxadas do nivel dalgúns blogues que teñen deseños desmoralizadoramente dinámicos (?), estéticos e prácticos. Esto é todo o que sabe facer un zote coma min.
A ver canto tardo en fastidialo.

Faragullas

Debería botar faragullas de pan para atopar o camiño de volta porque non sei eu, co mal que me oriento, se non vou acabar máis perdido aínda do que xa estou. Claro que algún paxarraco de mala morte as comerá o moi cabrón e a ver entón quen é a guapa que me saca a min en helicoptero do conflicto emocional no que me metin.
Así, sen máis.

Oso

Hoxe son un oso polar. Rodéame un vasto universo de xeo. E moita soidade.

Patriotismo

Extrano patriotismo ese que agarda á entrada dos recintos. Extrano, o que sinala, o que marca, o que decreta, coma un Deus castigador, quenes entrarán nos ceos e quenes empodrecerán nos infernos. O mundo está desorbitado preso dunha paixón tamén desorbitada.
E o malo é que non é amor. Senon odio irreconciliable.

Latexar

Teño as palpitacións a tres mil. Unha taquicardia que avanza polo meu corpo coma un exército presto a invadir terras alleas. Que ben. Co que me gusta esta sensación. En fin. Que sí, que vale, que as cousas son como son, pero organizándoas mellor poderían ser doutro xeito.
Poderían deixar vivir. Poderían latexar máis despacio.

Maratón

Hoxe tócame correr unha maratón. Xa teño meu dorsal. Non estou moi convencido das miñas zapatillas, pero son as únicas que teño. Hoxe tócame correr ata o amencer, ata que desfaleza, ata chegar a non se sabe que lugar. Aquel grego que caeu e calou, non sabía o que estaba a inventar.

Matización

Partindo da base de que non sei absolutamente nada de nada sobre a vida, as relacións, as persoas, os momentos nin as situacións, paréceme convinte facer unha pequena matización sobre o que pasa pola miña cabeza: só mantendo unha actitude aberta ao aprendizaxe e á constante mellora conseguirei facer algo medianamente produtivo.
Eso sí, como volva a pasarme tres pobos coa autocrítica doume de hostias. Por imbécil.

Post-mortem

Ola. Son eu. Gustaríame poder contarte algo. Cantarte unha canción distinta. E nembargantes, é o son de sempre. Esa mezcolanza de ondas e esquencementos. Que soa como unha caixa de música estropeada, cunha bailarina tolleita dentro. Xa sabes, somos monóxido e carbono.
Somos química post-mortem.

irremediable

hai lugares que nos convidan a non sentirnos responsables dos nosos actos. dos nosos sentires. lugares que se perden no cotiá, no que se fai pero non se di. agochan nosos tresouros e intimidades co celo de quen sabe que o que sucede, é un momento extrañamente solitario.
irremediablemente irrepetible.

Tren

Onte, a xente non se aclaraba en que andén debía colocarse. Estaba sinalizado coma sempre, avisado pertinentemente coma sempre. Pero onte non se aclaraba. Non sei por que.
A xente onte non chegaba a coller o tren. Tentaban manter abertas as portas, mais estas pechabanse inevitablemente. Chegaban sen alento, para nada. Golpeaban o vidro, para nada.
E mentres, no fío musical do vagón, soaba un villancico en pleno comezo da primaveira. Quixera saber por que.

Sanatorio

Á nena das grandes ilusións pinchadas encerrarona nun sanatorio mental. Cunha camisa de forza e unha habitación branca e acolchada,fixérona desaparecer do mapa. Nunca máis sóubose dela.
Tampouco ninguén preguntou.

Tacto

Unha man, unha vez, escrebiu naquela pel a historia de amor máis bela do mundo.
Aberta. Suave. Contradictoria.
Esa pel, agora, añora, chora, sécase. Québrase. Agarda que a man regrese a pousarse sobre ela. Aberta. Suave. Contradictoria.
Para sempre.

Semellanzas

Cada vez semellaste máis a ela. E eu semellome máis a mín na miña peor versión. Ela non sei a quen se semellará. Nin me importa. Poderíamos rematar todos colgados dun pino.
Pegándonos un tiro.
Pero somos difíciles de matar.

Formspring

No meu continuo e noctámbulo ir e vir pola rede, caín no twitter, no blogue, nun facebook, no flick, no stumble upon…e infinidade máis que esquecín xa; a última (que non derradeira) é un formspring…
a cousa ven sendo que facedes preguntas, anónimas (se queredes) ás que eu tentarei contestar.
Así que adiante, receitas, o significado da vida, curiosidades, ou tonterias varias…atacade!

PS: para facilitar as cousas, tedes un pequeno atallo á dereita da pantalla, debaixo do queremos galego.

Traizón

Nunca tiven as. Unhas cantas plumas mal postas que agora me arrancan e atopome na húmida beirarrúa. Manchadas e murchas. Non sei que facer con elas. Non me sirven pra nada. Agás pra lembrar que un día, estiven preto de voar e dinme de bruces contra o chan.
Non superei a adolescencia. Non supero esta traizón.

Infernos

Cinco principios da fin:
Só admito as mentiras da publicidade do Lidl. Os luns e xoves.
Non son de follar e tirar. Pra iso, outros.
A información dame de comer. Toda.
Meu nivel de tolerancia é alto. Pero non son tan gilipollas.
Podo convertir unha vida nun inferno. Se quero.

Soños

Meus soños dividense en dous. Nuns, vou polo borde dun cantil e tarde ou cedo acabo caendo ao vacío. Noutros, estou nun concurso da televisión e simplemente non sei as preguntas. Cecáis ambos sexan o mesmo soño. Cecáis non me durmira de todo.

Mupsicopatía (2)

Conta o conto que o burro soplou a flauta, e conseguiu dar cunha melodía de casualidade. Eu, nin eso. I é estupido pensar que nas horas máis escuras, esas nas que ninguen conta nin se decata nin se recata, alguén comprenderá o leve chirrido que emites.
Confórmate con que lles resulte molesto.

Mupsicopatía

Sentir a dor doutra persoa nun mesmo, é totalmente diferente a sentir a dor propia. Que quede claro. A vida escápasete, coma un son que se transforma en eco e pérdese. Non hai ninguén ao teu carón. Nin sequera quen criches unha vez que non se apartaría de ti. É unha dor xorda, que se leva en silencio ou cecáis nunha nota solta de esa sinfonía desafinada, que non leva a ningures.
Ninguén aplaudirá por ti.

Fogar

Pensou que a vida era algo o suficientemente raro como pra que pagara a pena ser vivido. Que era un cruce de carreteiras e casualidades na que os semáforos ás veces funcionan e ásveces non. Pero non parece importar demasiado. Atopábase a punto de chegar ao que podía chamar fogar. E nembargantes, as cousas semellaban trocar constantemente de sitio. E así soubo que o que cría que era unha casa non era máis que unha idea tonta. Unha máis que a educación e as conversacións alleas do transporte público lle meteran na cabeza.
Non valía nada máis.

Ven

Alguén dixo que tiña ollos de non ser o que aparentaba. Miraba dende abaixo, con intensidade case oriental. A ausencia dos seus párpados provocaba certa inquedanza, a medio camiño entre a nena inxénua e a femme fatale. Entre a interrogante e os puntos suspensivos. Sentou na barra dun bar decadente pero con pretensións. Acendeu un cigarro. Ao seu carón, un home cuspía súas últimas miserias nun vaso. Só. Maior.
Alzóu a vista pra mirala detidamente. Ela dixo "ven".
Nada mais souberon de ningún dos dous.

Señais

O mundo -coma o artista alemán que intercede no mobiliario urbán- mándame señais morse e mensaxes en clave como o facía Radio Londres para a resistencia francesa. O malo é que a gran maioría son ordes contradictorias que non logro descifrar. Facer voar unha ponte. Pero reforzar a súa seguridade primeiro. Ás veces persíguenme os dous bandos. Ás veces, uns dinme que me van a fusilar.
Ás veces, os outros din que tamén.
Ten o seu aquel a situación.

Deitar

Sen ánimo de resultar pretencioso, teño a honra de ter un mosquito (ou será obra dun comando?) na miña cama que perforou todo o meu corpo, chuchoume o sangue e deixou como sinatura unha serie de montículos que pican, en sitios tan molestos coma as dedas dos pes ou os dedos da man. Sinceramente, preferiría deitarme noutra compaña.
Non, contigo, nin falalo, que non me deixas durmir.

Xogada

Aínda sigo nun soño profundo. Hai silencio. Poucas ganas de falar. Fago esforzos sobrehumáns por non aborrecer meus días aínda máis do que os aborrezo. Pero cando chegan días así, éme francamente difícil.
Maldito luns. Xogáchemela outra vez.

Non

Eu non sei voar.
Eu non son quen ti decidas.
Eu non teño nada que ver con eles.
Eu non entendo moitas cousas.
Eu non sei outras tantas.
Eu non teño ganas de falar.
Eu non atopo nunca as palabras correctas.
Eu non son de eiquí.

Eu rompinme a crisma.
Unha vez máis.
Basta!

Deserto

Conducías a gran velocidade cando disparei contra o que ti significabas. Quedaches ahí, queda, morréndote un pouco. Maldecín o dia no que te coñecí. Maldecín aquel momento e aquel lugar. Cuspinte na cara que non apartaches. Dinme a volta. Comezaba a chover no deserto.
Chorei.

Desagüe

Estiven sentado durante horas na tapa do WC. A miña vida resultaba coma o azulexo, fea e rota, cuberta de mugre e deixadez. Deixei os ollos e os sentimentos naquel apartamento que compartíramos. Deixei meu tempo e miña xuventude. Todo o bo que houbo en min quedou atrapado naquela habitación, naquela cama, xunto a ti. Decidín marcharme polo desagüe e aparecín neste lugar.
Non falo o idioma.

Cansos

Estivemos sentados no porche, discutindo sobre os distintos tons de azul que se atopan na vida. Achacoume a miña frialdade. Respondinlle que só era esgotamento. Permanecimos en silencio. Fumamos. Bebimos. Distintos tons de azul. Na vida. Miles. Millóns. Fríos. Cansos.

Mochila

Onte, xunto ao río, cruceime cunha rapaza que choraba desconsoladamente. Ás súas costas cargaba cunha mochila e camiñaba golpeando o chan rabiosamente cos pes. Cada vez que vexo a un descoñecido chorar, párteseme algún pedazo de ialma. Coma se o mundo ás veces resultara demasiado humano. Pero xamáis paro a consolar a esas persoas. É coma se tivera medo, coma se ese descoñecido tivera mil causas que botarme en cara. Mil causas pra meter a vuda nunha mochila e botar a andar.

Pelota

Estimada Pelota no Estómago:
Está queda dunha santa vez. Non subas nin baixes. Queda. Xa que non podo pedirte que desaparezas, polo menos deixa de moverte porque vou rematar metendo a miña cabeza polo WC. Non, non me apetece ter unha viaxe psicotrópica. Dacordo?
Máis te vale.

Linguas

Gustaríame falar nunha lingua na que fora posible dicir "estou aquí" de 300 xeitos diferentes. Deixar de quedarme durmido no momento menos oportuno. Facelo cando tí me miras. E sentirme protexido pola palma da túa man. Pola túa lingua incomprensible na que hai 300 xeitos diferentes de dicir "non te preocupes". Non peches a porta ao saír.
É posible que bote a correr tras de ti.

Só

O que se di, dise cando non miras. O que se pensa, cando non estás. Confiar, é un luxo. Os segredos, a voces. Os amigos, son intereses. E cando te miren, sorrí. Sorrí como o gilipollas que eres, di que non pasa nada, que todo está ben, e pídelles que te quiten o coitelo da espalda. Que o próximo, cho craven no peito.
E xa postos, que o retorzan. Sorrí. Todo vai ben.

Coña

Agora utilízanme como exemplo do "nunca digas nunca xamáis". Porque unha vex dixen que nin de coña, nin anque fora o condicionante da supervivencia da especie humana, e á primeira de cambio, fíxeno. Pronto aparecerei nos libros de texto das escolas. Páxina 54.
O da esquerda cos pelos tolos.

Indecisión

A metade dos semáforos da cidade non funcionan, polo que temos que xogar a adiviñar se están en vermello, verde ou ámbar. Chego tarde porque non me decido. Porque me parece que as posibilidades son moitas. Que calquera podería valer. Ou que realmente é igual de nefasto pra a humanidade que esté dunha cor ou outra. Chego tarde porque me pregunto que pasará despois.
Cando nin sequera sei que pasa agora.

Demanda

Virame ben estar un pouco so, sen dar explicacións. Necesito respirar un pouco.
Osixenar meus días. Necesito escribir, porme en serio. Eso di miña nai. Mais non sei eu se son un fillo demasiado obedente. Dame vertixe. Necesito un sitio onde pecharme, illarme, concentrarme. Necesito cartos pra iso. Gañar máis. Gañalo mellor.*

*Alguén sabe como?

Pobres

Cando non é egoísmo, nen tampouco envexa. Cando non é avaricia, nen rencor. Cando non é querer máis, nen querelo mellor. O que é, é pobreza de espírito. E os pobres de espírito aparcan súas almas en segunda fila. Deixan que queden sen batería, en silencio. Que se pechen sobre sí mesmas, a cal e canto. Os pobres de espírito non teñen con que alimentar seus sentimentos. Tan só as hogazas de pan rutinarias que algún departamento de asuntos sociais encárgase de repartir.

Moral

Un día, construíron unha moral na que se lles permitiu a decadentes sesentóns correrse troulas con xovenciñas en idade de merecer. Os futbolistas poideron ser homosexuais. Os políticos, infiéis. As princesas, nais solteiras.
E os curas… bueno, a eses sempre se lles permitiu todo.

Empaste

O pequeno dentista das orellas caídas agardaba ansiosamente a que chegara seu paciente. Namorara desa pequena boca de dentes postos aleatoriamente sobre as inxivias, sen orde nen concerto. Desexaba inxectarle a anestesia de xeito que, estando case inconsciente, a boca rendírase ante él e accedera a empastarse para sempre. Era demasiado tímido pra facer outra cousa.

Dentadura

O pequeno rapaz do flequillo interminable non era quen de manter o equilibrio sobre o triciclo se non escoitaba aquela milonga de amor que adoitaba cantarlle súa pequena avoa, cada vez que o avó ía ao burdel da esquina i esquecía a dentadura postiza no escote da pequena mulata que tan agarimosa era con él. O avó miraba orguioso as carreiras triciclistas do seu neto.
Algún día gañaría en Alpe d'Huez.

Arengas

Coido que me paso. Que tan así non se pode ser. Que vale que a vida é bastante canalla, pero tampouco é para porse deste xeito, a desconfiar a destro e siniestro, a confiar cegamente en quen non se debe e a peregrinar, ou mellor dito, mendigar un pouco de cariño. Que non, que non se pode ser tan borde, tan contradictorio, nen tan refunfuñón, nen tan sumamente simpático coas persoas equivocadas. Que hai que dicir o que se pensa, pensar o que se sinte, e sentir o que a un lle da a gana.
Arengas, as xustas. E disgustos, tamén.

Senso

Non soporto ás persoas que non teñen sentido do humor. As tesas incapaces de bosquexar nin un sutil sorriso. As que racionalizan os chistes, as que acaban non entendéndoos. Non soporto cando poñen esa mueca de, "e que?". Din do sentido común, que é o menos comun dos sentidos. Penso que o sentido do humor é cousa moi seria. E de obrigado cumprimento. E que debería existir un Ministerio que se dedicara a elo.
Que quiten o de Cultura, total, hoxe en día non sirve para nada.

Non

Antes houbo eiquí outro post. Xa non. Non fagan preguntas.
Non nolo merecíamos. Ter que mirarnos así. Baixo a choiva. Demasiada dor. Non. Non pode ser así. Sei que non sirve de nada. Pero esto é o pouco que podía facer. É amor.
Anque ás veces vístase de rabia. É só amor.

Instancia

Estimado Sr. Ourizo:

Non por moito madrugar amanece máis temprano. Nen a quen madruga deus lle axuda, porque deus non é o xefe dunha oficina de reparto de alimentos espirituais racionados. Ou sí, e o subconsciente traicionou aos que xa non cremos en case nada, pero por algunha razón, conseguimos que a xente nos crea (sobre todo cando mentimos vilmente).
Con esto, que non ten que ver co que ven a continuación, quero solicitarlle que, por favor, cando a realidade non sexa do seu agrado, non intente sustituila por simulacros. Intente cambiala. Pese a que lle suba o sucre no sangue e corra o risco de ser felizmente diabético. Loite.
Agochar tanto a cabeza é malo para as cervicais. Créame (como me cren millóns de infelices cúbicos).

Atentamente,

O Telepredicador.

Civilizacións

O pequeno traballador da fábrica de chocolatinas de mentira, roubaba bombóns de cartón pedra cando ninguén miraba.
O pequeno oficinista da sucursal do banco relixioso, roubaba moedas dun céntimo ocultándose baixo a mesa.
A pequena mestra do colexio de nenos albinos, roubaba os bocadillos de chourizos do almorzo.
A pequena empleada do museo do latón, roubaba utensilios de cociña danesa.

E así, construímos unha civilización. Na que as vacas son escorrentadas a berros e a palabra "ausonio" aparece no diccionario.

Escaso

E mentres consúmese meu Kas Laranxa, mantéñome en silencio, ao marxe, ausente, tentando contar as follas do árbore do lado, ou as baldosas do chan. Porque sinceramente, hai conversacións, persoas, momentos, que non consiguen atraerme para nada. Codio que o tempo é un ben escaso, prefiro pasalo enmimismado no absurdo, antes que facelo escoitando estupideces.
Non é odio, só un insoportable hastío.

Maleta

Non son quen de despedirme. De dar un portazo. Lévome o meu pasado, presente e futuro nunha maleta a todas partes.
Ogallá a deixe nalgunha estación.

Tango

O amante furioso voltou a deixar un inquisitivo post-it no frigorífico:

Mentir a ritmo de apaixoado tango, aparentando que a rutina segue por dentro e por fora, do dereito e do revés, de arriba abaixo, de esquerda a dereita. Sentir que algo cambia no interior, que é hora de dicir basta, xa non quero nada máis desta vida. Dí. Dillo. Dille que xa non podes máis. Que todo acaba algunha vez. Incluso a vida doméstica da que parece imposible escapar.
Agárrate forte ao meu soño. É a túa derradeira oportunidade.

Deus... qué carácter ten este home.

Cidadáns

Ás veces pregúntome cómo se construiron as cidades. Como, mirándose unhas ás outras, crearonse as xeografías e os mapas. Somos nos os que dominamos a cidade? Ou é a cidade a que nos engulle ao seu antollo? Asfalto. Poder. Miseria. Desexo. A temeraria actividade de seguir vivindo comeza ás oito da mañá.
Frenéticamente. Xuntos, moi xuntos, mentres o semáforo tórnase vermello. Xuntos, máis xuntos aínda, cando viaxamos no autobús. Xuntos, sí, xuntos, pero sen deixar que os nosos roces, fagannos máis humanos.

Derivas

Perdímonos. Non sabemos a nosa ubicación, pero estamos seguros de que non é a correcta. Teríamos que estar noutro lugar. Outras coordenadas. Facendo algunha outra cousa. E sen embargo, voltamos unha e outra vez a esta orilla. Por que? Sentímonos doídos e seguros á vez.
Botarnos ao mar resulta unha decisión drástica.
Quedarnos varados nesta praia é a solución tráxica.
Cecáis navegar á deriva sexa o único que podamos facer.
Sen irnos demasiado lonxe.

Patrón

Hoxe é o santo patrón dos mentireiros manipuladores. Así que collín o día de festa. Iréi de rebaixas, porei a parir a todo o mundo, mandarei á merda a un par de persoas, e fareille un corte de mangas a todo o que non sexa do meu gusto.
Incluídos os plans aos que non penso acudir.
Ven, xa estou mentindo manipuladoramente outra vez...

Aire

Hoxe son vendaval. Son tempestade. Son ventisca. Máncame, e caerán sobre ti os ventos do norte, elegantes, triunfais. Faime sufrir, e arremolinareime onde estés, ata non deixar nada no sitio. Moverei edificios, sobrevoarei campos, acariciarei ó mar, chegarei ao máis alto. Tumbarei arbores, roubarei sombreiros, arrancarei suspirose dobrarei paraugas. Bailarei coa choiva, coquetearei co sol.
Mañá, arrepentireime e serei brisa ao teu carón. Bordearei as tuas meixelas e fareite estremecer cando roce os teus beizos.
Mentres, agarrense os cabelos, porque non penso deixar un no lugar.

Inxenuidade

O pequeno sr. Toupo estaba de copas cos amigos cando a sra. Lucecú, que estaba de moi bo ver pero non tiña moitas ganas de risa, díxolle que a vida era breve, tonta e demasiado inexplicable como para perder o tempo bailando a conga naquel garito. Ao apagarse as luces do local, o pequeno sr. Toupo creu que ninguén lle vería frotar o fuciño contra a sra. Lucecú á que seu resplandor aumentaballe proporcionalmente ao pracer que lle proporcionaban aquelas cóxegas.
Hai sres. Toupo inxénuos a máis non poder.

Touché

Sutilezas a un lado, son especialmente negado pra o esgrima. Non sei defenderme, descuidome cada dous por tres, e teño moitos puntos realmente vulnerables, unhas cantas debilidades, e o fago todo a destempo. Meu ataque pode resultar máis espectacular que efectivo, alocado, desordeado, tentando á sorte dun contragolpe letal, que sempre ocorre, cando todo o mundo o agarda menos eu, e me dan, aquí cerquiña do órgano latexante, onde máis rabia dá.
Eiquí me tes, mestre da tanxente, eiquí me tes, desarmado, desalmado, espido e fráxil, inseguro e desorientado, escribindo unha gran interrogante co vaho que sae da miña boca.
Quitei o casco e as proteccións.
Teño frío.
Touché.

Tachados

Unha vez houbo un tempo no que non había espacio entre as palabras. Escribíanse seguidas, a borbotóns, sen pensalas demasiado. Dicíanse a escondidas, no cuarto de baño, lugar onde reposan os mellores momentos e pensamentos. Agora, ti máis eu, provocativos, ferintes e escandalosos. Aquelos días nos que fixemos nosa particular Revolución.
Porque para nos, 2+2, sempre foron 5.

Hotel

Os hoteis para infieis son pequenos e coquetos. Xeralmente están alonxados, e as recepcionistas saben moito. Teñen un Máster en Análise de Hipocresía e Apariencia. Os infieis chegan con cara de ir a xogar ao xadrez, coma se nada máis que unha extensa partida entre amigos fora a ocorrer. Coma se ningún dos presentes no hall soubera que non deixarán poro de pel sen espir. Pero o protocolo é así. Caras serias. Certo aire solemne. O que ocorre é importante. Nomes falsos. Unha porta que se pecha ao fondo do corredor.
O resto, o calan as paredes.

Hipermetropía

A aquela nena hipermétrope sentárona na primeira fila, onde ninguén quería sentarse, ao lado do neno que non sabía falar en voz baixa, tiña un alento terrible e aspiraba a ser electricista algún día. A nena hipermétrope, que de preto vía máis ben pouco, a forza de proximidade e de poñerse unha pinza no naris, namorouse do neno halitósico. A súa relación foi progresando, sempre mantendo as formas, ata que un bo día, en plena clase de Coñecemento do Medio, o neno que non sabía susurrar berroulle á nena hipermétrope "quero verte as braguiñas".
A sonora gargallada da clase e a reprimenda da mestra cargaronse o seu amor.

Comunicación

Chegou un momento no que a torre da televisión deixou de emitir. A comunicación unilateral chegara ao seu fin. Os cidadáns desconcertáronse. Pero sentiron unha enorme paz ao ver esa pantalla, ao fin, azul.

Perder

Onte pola tarde, vin a un home só. Estaba sentado nun banco, mirando ao mar. O miraba pero non o vía. Tiña o rostro de quen perdeu unha oportunidade que non regresará. De cando en vez suspiraba. De cando en vez acendía algún cigarrillo. O vaho que saía da súa boca daba forma á súa sentencia de morte: "perdinte". Perdeu porque non quixo. Perdeu porque quixo perder. Se fora un soño, ainda tería a esperanza.
Como non o é, está perdido.

Medidas

Os abucheos sucedéronse cando o xerente da empresa de caixas de mistos anunciou un recorte no suministro de rosquillas pra o almorzo. Aos empleados a medida pareceulles o prolegómeno de algo moitísimo peor: a eliminación total ou parcial do xabón de mans do servicio. Con esa medida, non terían con que limparse cada vez que tomaran unha decisión equivocada, fixeran algo rematadamente mal, ou se escaquearan dalgunha obriga. Malos días pra os imprudentes.
Peores aínda pra os adictos ás rosquillas.

Rótulos

Recoñezo que me hipnotizan as tiras de información que van rotando nas cadeas especializadas en ídem. Pasan a gran velocidade, unha e outra vez, con pequenas variantes. Son grandes noticias, breaking news -noticias que se rompen ou noticias rompedoras-, de xente importante, ou de xente pequena, que máis dá. Ás veces preguntome se algunha vez a quen escribe os rótulos non se lle colará na sua vida cotiá un día desos de mala leite, nos que fas todo o o posible pra que te boten do traballo. Podería poñer que "este busto parlante tírase á de contabilidade" mentres o busto en cuestión, fala con tenrura e emoción sobre a apertura dun hospital pra nenos poliomelíticos en Ohio.
Aos nenos do hospital faríalles moita gracia.

Berlín

Pechei os ollos. Imaxinei unha noite chuviosa de Berlín. Por unha calella cheguei a unha tenda. Nela, un uniforme do exército da Alemaña Democrática abandoado. Fun ese obxeto. Pensei que era algo que debía ser esquecido. A xente non debía recordar nada de min. Pensei que agora estaba prohibido. Ninguén debía ser visto comigo. Volvín a ser eu. Mirei o uniforme, toqueino. Era groso e áspero. Era pasado.

Todo

Cambiar de roupa. Por todas esas veces que alguén me axudou a erguer. Por todas esas mans que son botadas ao aire, sen máis interese. Por todos os sorrisos, os non importa, os está ben. Por todas as gracias non dadas, e os favores endebedados. Polas malas palabras, os momentos tristes, as miradas duras e os desencontros.
Por ese momento no que te decatas do importante que é algo e non o queres perder. Polas loitas contra vento e marea. Polos empurróns, os golpes, as bágoas. Pola choiva, diluvio e temporal. Polo vento e o vendaval.
Cambiar de roupa. Poñer o mono de traballo, o traxe de soldado, saír a loitar. Por facer, por unha puta vez, aquilo que tes que facer.
Por loitar, súar, sangrar, chorar, sufrir.
Por esas veces nas que todo esto paga a pena.
Porque hai cousas que son importantes, e hai cousas que o son todo.

Contestador

É coma se se me enchera a cabeza de compota de mazá. Soa o teléfono.
Coido que non hai ningunha diferencia entre o contestador automático i eu. Ningún dos dous asimilamos datos. Rexistramos a duras penas. Non procesamos. De feito non sabería que facer co que me din.
Rematarei cedendo a palabra ao persoal a base dun leve pitido. E se alguén se cabrea, non direi nen mu.

Texto

Gustaríame escribir un texto perfecto. Que o dixera todo en duas palabras. Precisas. Impactantes. Non un texto estándar que pasa sen pena nen gloria. Gustaríame expresalo todo, sen caer en obviedades nen perogrulladas. Un texto directo, sen sensibilidades lacrimóxenas, nen tampouco a crudeza estéril dalgunhas realidades.
Gustaríame escribir un texto redondo. Anque sexa pra dicir a enésima estupidez.

Xente

Hai xente que vai de cara. Hai xente que ten revés. E hai xente que non é máis ca o canto da moeda.
Hai xente que é visceral. Hai xente que é racional. E hai xente que simplemente non entende o que se lle está dicindo.
Hai xente que é sensible. Hai xente que nin sinte, nin padece. E hai xente que semella que non sabe o que quere.
E logo, hai xente, que só é eso, xente.

Amencer

Cando a noite non é noite, senon prolongación do día, é difícil atoparlle senso ao amencer. Por iso, en breve, irei pra cama. A ver se lle collo o ritmo á vida.

Desastre

Seino. Sé que soñei a historia máis sorprendente do mundo. E esquecina. Merda. Si é que son un desastre.

Prezo

Vivo nun mundo pequechiño onde a xente dase de leites e non sabe moi ben por que. A min esquecéuseme desfrutar. Ou cecáis nunca souben facelo. Só o fago coas cousas que nunca serán pra min. Que están prohibidas, son caras ou de tan inaccesibles, non teñen prezo.

Muda

Segundo as circunstancias, me pregunto por que a xente cambia. Por que decide mudar de pel. Failles felices? Faite feliz? Cres que así será mellor? Pra quén? Pra ti? Ver como se alonxan aqueles polos que o teríamos dado todo, sen unha explicación e sen dar as gracias polos servicios prestados, e polo mero feito de non ser o mesmo, é francamente duro, doloroso.
Só podo respetar, pero como fode ter que facelo.

Vistas

Hoxe vin a un avó e a súa neta. Mentres falaban, prestábanse moita atención. Despedíronse coma extranos.
Hoxe vin a unha avoa, as súas amigas, e a súa filla. Dixéronlle que cando quere, non está tan xorda. Ela fixo coma se non oíra.
Hoxe vin a un político e ao seu séquito. A xente o saudaba dándolle a man. Marchabase pensando que ogallá se presentara neste estado.
Hoxe vin a unha señora e a sua cadela. Ela mostrabase indignada. A cadela frotábase lascivamente contra o chan.
Hoxe vin a un rapaz arrastrando os pés. O ollar perdido. O sorriso forzado. O corazón marrón. Dá a casualidade de que era eu.

Difícil

Que difícil é todo a veces. Demasiado difícil. E a min pillame sen paracaídas que amortigüe o aterraxe. Onde terei a cabeza.

Corsé

Hoxe erguinme co corpo dickensiano. Como de novela decimonónica. E non sei, teño a sensación de vagar por rúas máis grises i escuras do habitual. Que ao meu redor a xente é máis desgraciada. Que estou só, loitando inútilmente contra os elementos. E que tras este velo de insolente indiferencia que me cubre últimamente, existe unha paixón, un tormento e unha frustración.
É odioso este corsé.

Pode

Pode que o teito do meu cuarto aínda me sorprenda despois de compartir tantas noites en vela. Que o xornal do día anterior que leo co almorzo, teña algo novo que contarme. Que o camiño a clase sexa diferente. Que hoxe non teña que quedarme ata as mil.
Pode, pero me extrañaría moitísimo.

Inxustificable

Non é o mesmo facer preguntas que esixir respostas.
Apoiémonos no inxustificable anque só sexa pra durmir coa conciencia tranquila.

Poker

Unha das cousas que me contaran sobre o poker, é que é como a vida, e que se algunha vez xogaba, cecáis o entendería.
Fai unha seman, non sabía xogar, pero agora, e tras xogar máis ben pouco, coido que comprendo algo.
Non se trata de gañar sempre, se non de agardar a man boa, mentres perdes pouco a pouco. Chega un momento no que a sorte mírate á cara e te sinala. Nese momento é cando tes que pór toda a carne no asador, apostalo todo. Porque ainda que perderas durante moitas mans, só con que gañes esa, todo pagará a pena.

Supoño que a vida é algo parecido, perdemos man tras man, pequenas cantidades, agardando pacientemente que a sorte nos mire á cara.
E entón, faino. E todos eses anos de espera, pagaron a pena.

Gañas a man, gañas a vida.

Só hai que agardar.

Alto

Hoxe, voltou. Supoño que sempre estivo ahí. Pero facía tempo que non era tan consciente dela. Non ten nada que ver coa de Sartre, por suposto. A miña é máis corrente, menos existencialista. Pero á hora da verdade, a miña náusea fastidiame igual, ou máis. Tensión baixa, ánimo baixo, ton baixo, moral baixa.
E as ganas de devolver por todo o alto.



P.S: Esta entrada fai a número 150, non son eu moi de cifras e estas cousas, pero supoño que non está mal. Espero seguir aquí na 300. E espero que sigas tí.

Home

Poderíamos reducir ao home á minima expresión. Que tan só se limitara a latexar.
Facer un home xeométrico. Xeográfico. Insensible pero seguro. O home construído con dous trazos. E un bombeo de sangue. Que nin sequera a presión atmosférica poidera con él.
Poderíamos construir un home. Un monstruo.

Neve

A pequena nena marmota, Non foi quen de comprender por que cando nevou por primeira vez en vinte anos en Pobo Pataca, a xente comezou a falar soa en voz alta e airadamente. O chofer do autobús de línea baixou deixando colgados aos pasaxeiros. O cura deixou o sermón a medio terminar para estupefacción das suas beatas seguidoras. O banqueiro pechou a ventanilla colléndolle os dedos á señora que tódolos dias sacaba e metía toda a sua pequena fortuna. Era a avoa da pequena nena marmota.
Os de Pobo Pataca non se lanzaban bolas de neve. Pegábanse coas pala pra recollela.

Arte

A comunicación foise cimentando sobre mensaxes baleiros, coma as cidades fóronse construíndo en base a aparcadoiros soterrados de dubidosa legalidade. Cada vez falamos máis, dicimos menos, e quizais os máis listos, ou os máis maquiavélicos, saiban tecer a estratexia idónea, no momento preciso para o plan maxistral. Convencer aos demáis da nosa intelixencia (inexistente), do noso talento (en horas baixas), é todo un arte.
Como cortar xamon de York fino. Ou saltarse a cola do autobús.

Arder

Hai lugares que queiman. Sentimentos que arden. Ás veces botámolos ao lume do esquencemento e cremos que desaparecen. Nembargantes quédanse ahí, coma nubes de fume que atrapan e afogan. E enton somos nos os que quixéramos arder. E ser esquencemento.

Aluguer

Miñas olleiras non pagan o aluguer da miña cara. Nin o fame do meu estómago. As gilipolleces ocuparon polas boas miña lingua, e o cansancio, todo meu corpo.
Non lin a letra pequena do contraro de arrendamento da miña persoa. Será iso.

Espertar

Un día, ao espertar, decateime de que me convertera en alguén moitísimo peor. Comecei a perseguir aos demais, sinalándoos co dedo, acusándoos de delitos que non cometeran. Ou si. Nunca o souben. Era unha formiga nun formigueiro confuso que ía devorándome. Aquela histeria acabou con parte de min. Deixei de comunicarme. Só botaba cousas en cara. E, nembargantes, todo o ben que fixen, todolos bos momentos que pasei, quedaron perdidos no escuro esquencemento.
Un día, ao espertar, decateime de que debía nacer outra vez. E nacer kiwi, se non é moito pedir.

Pés

Fai xa un tempo que me pregunto que facer co manicomio. Se pechalo definitivamente ou cambialo dos pés á cabeza -ou da cabeza aos pés, non se sabe- por aquilo de recuperar a ilusión de seguir escribindo nel.

Se me coñeces ben, sabes que farei o segundo.

Por cabezota.

Autónomo

A necesidade de sentirme necesitado faime pensar que aquilo que xira ao meu redor é autónomo e autocrático. Sinto o impulso de reaccionar. Fréame o medo a tomarme a xustiza da miña man. Curioso.
Descorazoador.

Fofa

Ás veces gustaríame que todo fose tan sinxelo coma comer un yoghourt a medianoite i en silencio. A cidade ronca, porque dende que engordou, cústalle respirar. E pasan os días e as cousas e os defectos voltanse características, un tanto irreais a maioría das veces, pero sempre doadas de vender como desculpa. Así é a cidade fofa.

"Eiquí xa nin sei, nin me atopo", reza o último mensaxe no contestador do Alcalde.

"Vaia, outro histérico", suspira él con noxo.

Cada día

Pensas neses coñecidos dos teus avos que avellentaron alá polos cincuenta (os anos cincuenta, enténdase) e que levan repetindo as mesmas operacións, día tras día, ano tras ano. Pensas nos teus pais e os sobresaltos. Pensas en ti. No que te rodea. No que es e no que serás se sigues así. Hai días nos que te gusta e outros, nos que sencillamente se te fai insoportable. Pero forma parte desa foto que te sacas cada día, na que sempre pareces un pouco distinto.

Supermercado

Levaba mal todo o que non decidía e lle era imposto por decreto. Mal, o ter que dar explicacións e respostar a preguntas. Levaba mal as crises, as inxustizas e os fraudes. As guerras, os mortos e os golpes. Levaba mal o non saber dicir que non e enriba poñer boa cara. Levaba mal ser e non ser e querer ser e non ser á vez. Levaba mal iso e todo o contrario.

Levábao mal. Nunha bolsa de supermercado.

Cinemática

Chega un momento na vida das persoas (ou varios momentos ao longo da vida) nos que existen dúas opcions. Unha, trazar un plan maxistral. A segunda, non trazar ningún plan e lanzarse aos brazos da dinámica e a cinemática. Ou, o que é o mesmo, facer algo. Sexa o que sexa, leve a onde leve.

Contigo

Vivo confuso. Non sei se veño, ou se vou. Nin cara onde me dirixo. E, ben mirado, non me importa. Deixo caer os días, as noites, busco. Busco algo, non sei que, pero busco. Pérdome en miradas, en palabras, en lugares, en momentos...
Pérdome, pero sei que estou perdido. Estou perdido, e non sei que camiño coller.
O tempo pasa, e cada vez teño menos claro o que fago. Actúo por inercia, desfrutando os poucos momentos nos que sei onde estou, e onde quero estar. Nevou. Sacoume un pouco do meu letargo. Retomei amizades, visitei lugares perdidos. Quero recuperar a vida estresante, un pouco aqui, outro alí; que non teña tempo a facer todo o que quero. Quero lugares, quero música, quero festas, quero conversas, quero bagoas, quero sorrisos, quero rifas...vivir, sentir, sufrir...quero perder o control outra vez. Non saber se veño, ou se vou, pero correr cara adiante. Correr pola praia, tirarme no mar, saltar un cantil, correr polos tellados da cidade. E, na proxima esquina, cruzarme contigo.