Post-mortem

Ola. Son eu. Gustaríame poder contarte algo. Cantarte unha canción distinta. E nembargantes, é o son de sempre. Esa mezcolanza de ondas e esquencementos. Que soa como unha caixa de música estropeada, cunha bailarina tolleita dentro. Xa sabes, somos monóxido e carbono.
Somos química post-mortem.

irremediable

hai lugares que nos convidan a non sentirnos responsables dos nosos actos. dos nosos sentires. lugares que se perden no cotiá, no que se fai pero non se di. agochan nosos tresouros e intimidades co celo de quen sabe que o que sucede, é un momento extrañamente solitario.
irremediablemente irrepetible.

Tren

Onte, a xente non se aclaraba en que andén debía colocarse. Estaba sinalizado coma sempre, avisado pertinentemente coma sempre. Pero onte non se aclaraba. Non sei por que.
A xente onte non chegaba a coller o tren. Tentaban manter abertas as portas, mais estas pechabanse inevitablemente. Chegaban sen alento, para nada. Golpeaban o vidro, para nada.
E mentres, no fío musical do vagón, soaba un villancico en pleno comezo da primaveira. Quixera saber por que.

Sanatorio

Á nena das grandes ilusións pinchadas encerrarona nun sanatorio mental. Cunha camisa de forza e unha habitación branca e acolchada,fixérona desaparecer do mapa. Nunca máis sóubose dela.
Tampouco ninguén preguntou.

Tacto

Unha man, unha vez, escrebiu naquela pel a historia de amor máis bela do mundo.
Aberta. Suave. Contradictoria.
Esa pel, agora, añora, chora, sécase. Québrase. Agarda que a man regrese a pousarse sobre ela. Aberta. Suave. Contradictoria.
Para sempre.

Semellanzas

Cada vez semellaste máis a ela. E eu semellome máis a mín na miña peor versión. Ela non sei a quen se semellará. Nin me importa. Poderíamos rematar todos colgados dun pino.
Pegándonos un tiro.
Pero somos difíciles de matar.

Formspring

No meu continuo e noctámbulo ir e vir pola rede, caín no twitter, no blogue, nun facebook, no flick, no stumble upon…e infinidade máis que esquecín xa; a última (que non derradeira) é un formspring…
a cousa ven sendo que facedes preguntas, anónimas (se queredes) ás que eu tentarei contestar.
Así que adiante, receitas, o significado da vida, curiosidades, ou tonterias varias…atacade!

PS: para facilitar as cousas, tedes un pequeno atallo á dereita da pantalla, debaixo do queremos galego.

Traizón

Nunca tiven as. Unhas cantas plumas mal postas que agora me arrancan e atopome na húmida beirarrúa. Manchadas e murchas. Non sei que facer con elas. Non me sirven pra nada. Agás pra lembrar que un día, estiven preto de voar e dinme de bruces contra o chan.
Non superei a adolescencia. Non supero esta traizón.

Infernos

Cinco principios da fin:
Só admito as mentiras da publicidade do Lidl. Os luns e xoves.
Non son de follar e tirar. Pra iso, outros.
A información dame de comer. Toda.
Meu nivel de tolerancia é alto. Pero non son tan gilipollas.
Podo convertir unha vida nun inferno. Se quero.

Soños

Meus soños dividense en dous. Nuns, vou polo borde dun cantil e tarde ou cedo acabo caendo ao vacío. Noutros, estou nun concurso da televisión e simplemente non sei as preguntas. Cecáis ambos sexan o mesmo soño. Cecáis non me durmira de todo.

Mupsicopatía (2)

Conta o conto que o burro soplou a flauta, e conseguiu dar cunha melodía de casualidade. Eu, nin eso. I é estupido pensar que nas horas máis escuras, esas nas que ninguen conta nin se decata nin se recata, alguén comprenderá o leve chirrido que emites.
Confórmate con que lles resulte molesto.

Mupsicopatía

Sentir a dor doutra persoa nun mesmo, é totalmente diferente a sentir a dor propia. Que quede claro. A vida escápasete, coma un son que se transforma en eco e pérdese. Non hai ninguén ao teu carón. Nin sequera quen criches unha vez que non se apartaría de ti. É unha dor xorda, que se leva en silencio ou cecáis nunha nota solta de esa sinfonía desafinada, que non leva a ningures.
Ninguén aplaudirá por ti.

Fogar

Pensou que a vida era algo o suficientemente raro como pra que pagara a pena ser vivido. Que era un cruce de carreteiras e casualidades na que os semáforos ás veces funcionan e ásveces non. Pero non parece importar demasiado. Atopábase a punto de chegar ao que podía chamar fogar. E nembargantes, as cousas semellaban trocar constantemente de sitio. E así soubo que o que cría que era unha casa non era máis que unha idea tonta. Unha máis que a educación e as conversacións alleas do transporte público lle meteran na cabeza.
Non valía nada máis.

Ven

Alguén dixo que tiña ollos de non ser o que aparentaba. Miraba dende abaixo, con intensidade case oriental. A ausencia dos seus párpados provocaba certa inquedanza, a medio camiño entre a nena inxénua e a femme fatale. Entre a interrogante e os puntos suspensivos. Sentou na barra dun bar decadente pero con pretensións. Acendeu un cigarro. Ao seu carón, un home cuspía súas últimas miserias nun vaso. Só. Maior.
Alzóu a vista pra mirala detidamente. Ela dixo "ven".
Nada mais souberon de ningún dos dous.

Señais

O mundo -coma o artista alemán que intercede no mobiliario urbán- mándame señais morse e mensaxes en clave como o facía Radio Londres para a resistencia francesa. O malo é que a gran maioría son ordes contradictorias que non logro descifrar. Facer voar unha ponte. Pero reforzar a súa seguridade primeiro. Ás veces persíguenme os dous bandos. Ás veces, uns dinme que me van a fusilar.
Ás veces, os outros din que tamén.
Ten o seu aquel a situación.

Deitar

Sen ánimo de resultar pretencioso, teño a honra de ter un mosquito (ou será obra dun comando?) na miña cama que perforou todo o meu corpo, chuchoume o sangue e deixou como sinatura unha serie de montículos que pican, en sitios tan molestos coma as dedas dos pes ou os dedos da man. Sinceramente, preferiría deitarme noutra compaña.
Non, contigo, nin falalo, que non me deixas durmir.

Xogada

Aínda sigo nun soño profundo. Hai silencio. Poucas ganas de falar. Fago esforzos sobrehumáns por non aborrecer meus días aínda máis do que os aborrezo. Pero cando chegan días así, éme francamente difícil.
Maldito luns. Xogáchemela outra vez.

Non

Eu non sei voar.
Eu non son quen ti decidas.
Eu non teño nada que ver con eles.
Eu non entendo moitas cousas.
Eu non sei outras tantas.
Eu non teño ganas de falar.
Eu non atopo nunca as palabras correctas.
Eu non son de eiquí.

Eu rompinme a crisma.
Unha vez máis.
Basta!

Deserto

Conducías a gran velocidade cando disparei contra o que ti significabas. Quedaches ahí, queda, morréndote un pouco. Maldecín o dia no que te coñecí. Maldecín aquel momento e aquel lugar. Cuspinte na cara que non apartaches. Dinme a volta. Comezaba a chover no deserto.
Chorei.

Desagüe

Estiven sentado durante horas na tapa do WC. A miña vida resultaba coma o azulexo, fea e rota, cuberta de mugre e deixadez. Deixei os ollos e os sentimentos naquel apartamento que compartíramos. Deixei meu tempo e miña xuventude. Todo o bo que houbo en min quedou atrapado naquela habitación, naquela cama, xunto a ti. Decidín marcharme polo desagüe e aparecín neste lugar.
Non falo o idioma.

Cansos

Estivemos sentados no porche, discutindo sobre os distintos tons de azul que se atopan na vida. Achacoume a miña frialdade. Respondinlle que só era esgotamento. Permanecimos en silencio. Fumamos. Bebimos. Distintos tons de azul. Na vida. Miles. Millóns. Fríos. Cansos.

Mochila

Onte, xunto ao río, cruceime cunha rapaza que choraba desconsoladamente. Ás súas costas cargaba cunha mochila e camiñaba golpeando o chan rabiosamente cos pes. Cada vez que vexo a un descoñecido chorar, párteseme algún pedazo de ialma. Coma se o mundo ás veces resultara demasiado humano. Pero xamáis paro a consolar a esas persoas. É coma se tivera medo, coma se ese descoñecido tivera mil causas que botarme en cara. Mil causas pra meter a vuda nunha mochila e botar a andar.

Pelota

Estimada Pelota no Estómago:
Está queda dunha santa vez. Non subas nin baixes. Queda. Xa que non podo pedirte que desaparezas, polo menos deixa de moverte porque vou rematar metendo a miña cabeza polo WC. Non, non me apetece ter unha viaxe psicotrópica. Dacordo?
Máis te vale.

Linguas

Gustaríame falar nunha lingua na que fora posible dicir "estou aquí" de 300 xeitos diferentes. Deixar de quedarme durmido no momento menos oportuno. Facelo cando tí me miras. E sentirme protexido pola palma da túa man. Pola túa lingua incomprensible na que hai 300 xeitos diferentes de dicir "non te preocupes". Non peches a porta ao saír.
É posible que bote a correr tras de ti.

Só

O que se di, dise cando non miras. O que se pensa, cando non estás. Confiar, é un luxo. Os segredos, a voces. Os amigos, son intereses. E cando te miren, sorrí. Sorrí como o gilipollas que eres, di que non pasa nada, que todo está ben, e pídelles que te quiten o coitelo da espalda. Que o próximo, cho craven no peito.
E xa postos, que o retorzan. Sorrí. Todo vai ben.

Coña

Agora utilízanme como exemplo do "nunca digas nunca xamáis". Porque unha vex dixen que nin de coña, nin anque fora o condicionante da supervivencia da especie humana, e á primeira de cambio, fíxeno. Pronto aparecerei nos libros de texto das escolas. Páxina 54.
O da esquerda cos pelos tolos.

Indecisión

A metade dos semáforos da cidade non funcionan, polo que temos que xogar a adiviñar se están en vermello, verde ou ámbar. Chego tarde porque non me decido. Porque me parece que as posibilidades son moitas. Que calquera podería valer. Ou que realmente é igual de nefasto pra a humanidade que esté dunha cor ou outra. Chego tarde porque me pregunto que pasará despois.
Cando nin sequera sei que pasa agora.

Demanda

Virame ben estar un pouco so, sen dar explicacións. Necesito respirar un pouco.
Osixenar meus días. Necesito escribir, porme en serio. Eso di miña nai. Mais non sei eu se son un fillo demasiado obedente. Dame vertixe. Necesito un sitio onde pecharme, illarme, concentrarme. Necesito cartos pra iso. Gañar máis. Gañalo mellor.*

*Alguén sabe como?

Pobres

Cando non é egoísmo, nen tampouco envexa. Cando non é avaricia, nen rencor. Cando non é querer máis, nen querelo mellor. O que é, é pobreza de espírito. E os pobres de espírito aparcan súas almas en segunda fila. Deixan que queden sen batería, en silencio. Que se pechen sobre sí mesmas, a cal e canto. Os pobres de espírito non teñen con que alimentar seus sentimentos. Tan só as hogazas de pan rutinarias que algún departamento de asuntos sociais encárgase de repartir.

Moral

Un día, construíron unha moral na que se lles permitiu a decadentes sesentóns correrse troulas con xovenciñas en idade de merecer. Os futbolistas poideron ser homosexuais. Os políticos, infiéis. As princesas, nais solteiras.
E os curas… bueno, a eses sempre se lles permitiu todo.

Empaste

O pequeno dentista das orellas caídas agardaba ansiosamente a que chegara seu paciente. Namorara desa pequena boca de dentes postos aleatoriamente sobre as inxivias, sen orde nen concerto. Desexaba inxectarle a anestesia de xeito que, estando case inconsciente, a boca rendírase ante él e accedera a empastarse para sempre. Era demasiado tímido pra facer outra cousa.

Dentadura

O pequeno rapaz do flequillo interminable non era quen de manter o equilibrio sobre o triciclo se non escoitaba aquela milonga de amor que adoitaba cantarlle súa pequena avoa, cada vez que o avó ía ao burdel da esquina i esquecía a dentadura postiza no escote da pequena mulata que tan agarimosa era con él. O avó miraba orguioso as carreiras triciclistas do seu neto.
Algún día gañaría en Alpe d'Huez.