Sobreinformación

Un post ñoño i estúpido. Odioo. Pero non me servirá de nada borralo.
O meu problema é ser demasiado consciente. Ter sobreinformación. Saber en cada instante que é o que ocurre con exactitude. Meu problema é que por moi alerta que esté, por moita distancia que poña entre os acontecementos i eu, estos exprímenme ata sacar a derradeira pinga que hai en min. Ás veces enfurezco, ou caio rendido sen poder loitar máis. Ás veces afúndome na tristura, ou lle fago un corte de mangas á vida.
Levo moita merda dentro e non sempre consigo sacar a basura.

Cabaleiro negro

Cheira ácedo, a humidade, a corrosión. A vello e a esquencemento. A derrota e a sufrimento.
Un cabaleiro de escura armadura percorre as ruinas do que nun tempo foi Camelot, golpeado a cada momento por lembranzas, por ecos. Hoxe a pedra, berra. Hoxe a pedra ataca. Hoxe a pedra lastima, rompe, ensucia.
Sacrificou as terras, as posesións, o poder, na búsqueda do Sangrial. A Dama do Lago en persoa foi quen llo pediu. Quitou a coraza, deixou o emblema no chan, e partiu a cumplir o seu encargo. Día tras día, noite tras noite, sen descanso. Campos, desertos, castelos, cristiás, moros, mares… Sempre houbo un paso máis, un paso adiante que dar, un lugar no que buscar, de boa gana.
Agora as pegadas resoan na tundra que rodea as murallas do vello castelo, mentres o cabaleiro pregúntase se a Dama seguirá no lago, agardando polo seu emisario.

Acuarela

Aquel homiño tiña unha vida de acuarela. Acuosa, diluída. Tiña unha vida cuxo pincel necesitaba un relevo xeracional. Soñou con grandes cousas. No sorteo lle tocaron as pequenas. As inservibles. Aqueles grises obxetos que, unha vez que aparecen, moltiplícanse ata que todo se reduce a eso. Ata que non hai nada máis. Pérdense as referencias do que tería sido mellor. Apréndese a funcionar co "irremediablemente é así". Acuarela de cores apagadas que buscan unha luz, que saben que existe, pero non saben onde coño se meteu.

Sensible

Estou sensible*. En vez dunha aperta, recibo os tons crueis do teléfono. En vez dunha esperanza, plans nos que un non ten lugar. E así, sen pena nen gloria, dende esta pequena fiestra ao aire, desexaría ser aquel acorazado que ninguén logrou derribar. Pero non. Un bote batido pola marexada. Ninguén. Hoxe non podo ser alguén. Ou sí? Hoxe estou sensible. Agradecería que ninguén me fixera dano. Facilitaría as cousas.

*Sen ganas, nen forzas, vulnerable e tenro. Só.

Estío

A soidade non desexada bótase sobre min. Unha puta conta atrás que me atrapa. So sei mirar cara ela e asustarme. Coma neno pequeno. Coma peixe chico.
Estou roto. Desfeito, esnaquizado, esmagado. Peor aínda, coido que polo camiño perdéronse pezas. E por máis que busco, non traio sobreciño para pedilas a fábrica.
Necesito pensar en min, mirarme ao embigo de cando en vez, xa o sei, pero eu non son así.
Gustaríame, pero non sei como. Así que tí, se de verdade te importo, por favor, faino por min.
Mírame, cóidame, rífame, quéreme, apértame, despeitéame, protéxeme dos meus medos, dos silencios, das soidades e das saudades, das malas persoas, dos intereses dos interesados. De min mesmo.
Pero non me deixes aquí. Teño frío.

Receita

Cecáis si o soubera. Sei cal é o prozac que aliviará estos latigazos aos que me somete a rutina e miña contraproducente forma de ser. É posible que sí. Pero non teño a receita. Sen receita non me darán nada na farmacia. Por moi pesado ou moi violento que me poña. Non. "Usted no está autorizado".
E non me atrevo a pedilo. Tampouco creo que meu médico se atreva. Implica demasiado. Non sobrevivir. Vivir. Implica recibir unha aperta cando fai falla. Un bico cando se necesita.
E iso é moito pedir.

Axenda

Hai que sacudirse a dependencia emocional. Contar ata tres. Dicir, "que te den".
Veña, vai. Túa cotidianidade tamén ten o seu aquel. Anque esté un pelín patas arriba. Doete a mandíbula. Non podes abrir ben a boca. Parece unha metáfora, manda carallo.
Tes a casa feita unha merda. Xa verás cando volten. Cando volten xa terá rematado o zafarrancho de combate limpador. Que facemos hoxe? Día cuberto, risco de choivas, poderías redeseñar o blogue, que é o que levas pensando dende hai un tempo. Dalle un pouco de vida. Non esquezas que es zote niso do deseño. Xa. Raparigo, non sei, é un puñeteiro venres máis, fai o que podas.

Medos

O ceo está branco hoxe. Un pouco gris a ratos, un pouco azul ás veces, pero principalmente está branco. Miro ao ceo dende a fiestra do cuarto, lembrándome o medo que teño a voar. Non é un medo incontrolado, se non un medo xordo, sen máis. Un medo deses que afrontas pechando os ollos e os puños, agardando a que pase. Coido que é o mesmo medo que lle collín á vida unha vez, e que a base de sacudidas e cristais rotos, vencín.

Destrucción

Hai quen di que a escritura, ou o feito de escribir é un proceso creativo, que a base de xuntar palabras, de darlle forma, creas un anaco de historia, unha vida, unha sorte.
Eu, no meu habitual mundo de contradicións, recorrín á escritura para contar cousas, non historias. Quizais por eso, o meu labor coas letras sexa puramente destrutivo. Quizais por eso desgrane momentos, anacos, retazos dunha historia, porque sempre fun incapaz de comprender a importancia das pezas dentro do puzzle; son o imbécil que sempre marabillase coas pequenas cousas: ese pequeno fruncir dos beizos, esa mirada ao cruzarse, ou simplemente unha errata nun libro. Divago, e onde outros atoparían marabillosas historias, eu atopo histerias e dramas, por mais que me digo -maldito cabrón- que teño que fixarme nos detalles.
Pode que as relacións sociais non sexan o meu forte, que a vida, complexa, non se constrúa para min, e que tería que conformarme coa vida das amebas ou os paramecios, mais a miña destrución, tanto interna como externa, permíteme recrear esos momentos inexistentes (destruídos) que o racionalismo mundano dos construtores censurou...e imaxinar que sucedería se todos abrísemos a boca para dicir o que, que coño, temos que dicir, amar cando temos que amar, e vivir un pequeno mundo de miradas, bicos, paixóns, dor, medos...entre as paredes do meu manicomio.

Así que sentíndoo moito, seguirei destruíndo historias e diseccionando momentos, facendo que perdan todo interese narrativo, porque ao cabo, é o que me gusta.
E ao que non, que non mire.

Banda

Nunca foi conscente de ser unha ameaza para ninguén. Salvo para sí mesmo quizáis. Pero esa é outra cuestión. Sempre foi pola vida abandoando amigos por deixadez, pero nunca por enemistade. Sen parpadear en exceso mentres os cabreados oficiais do reino, facían das súas. Bostezando a escondidas, mentres os opinadores oficiais, repetían irreflexións sen interés. Ata que un día de choiva, tropezou pola rua e caeu de costas sobre un charco. De súpeto, tivo ante sí as miradas dos demáis. Os ollos incapaces de disimular a chanza. “Banda de gilipollas”, pensou.

E por primeira vez na súa vida, pensou en voz alta.

Rosca

Ás veces, cando nos pasamos de rosca, dicimos as cousas máis sinceras. Voltamos ser nenos, con ideas, con soños, con ilusións. Botámolo todo por terra, mandámolo todo á merda, e xuramos non querer velo nunca máis.
Debuxa. Eu escribirei(te). Non te preocupes.