Contar os mortos.

Un momento no que sentas nun banco á sombra, o pensas ben, moito e forte, e chegas á conclusión de que aqueles aos que chamabas "os meus" e aqueles cos que falabas d'"os nosos" desapareceron.

A escea complétase cun balcón no que alguén escoita unha aria de Wagner a un volume suficientemente alto como pra que podas recoñecela. Sen saber nada de ópera. Por algunha razón sempre tiveches certo aprecio ao Tannhäuser.

Realmente é o que pensas. Que o conseguiches. Perdiches. Nunca houbo posibilidade algunha de que gañaras. Conta os mortos. Os teus. Os de él. Contaos. Un a un.
É un xeito de seguir a vivir.

Unha persoa baixo miña cama

Existe unha persoa baixo miña cama. É igual ca min, pero diferente. Ten o mesmo tamaño, o mesmo grosor. A súa voz é lixeiramente máis grave e, segundo entendín, é máis intelixente. Ao contrario do que me sucede a min, esa persoa que hai baixo a miña cama non ten medo a morrer. Parécelle de mal gusto, nada máis. Gústame esa persoa.
Coido que vouna convidar a cear.

Vintetres

Hoxe cumplín 23 anos. Sempre dixen que gustaba de cumprir anos, que era sinal de experiencia, un bo sinal. Ata este ano, No que me decatei de que a experiencia vale máis ben pouco e que pasamonos a vida improvisando ante novas situacións que nunca sabemos moi ben como afrontar. E que, a trompicóns, torpemente, afrontamos.

Cumprir anos é iso. Cumprir anos. Decatarte das tuas equivocacións do pasado e prometerte que non o repetirás. Que a partir de hoxe, portaraste ben. Niso seméllase un pouco ao un de xaneiro. Pasas o día entre chamadas e felicitacións e o rematas non sen certa morriña, pensando que o tempo pasa e que aquilas cousas que dixeche que ías facer, siguen ahí, collendo po no caixón das intencións.
Parece tarde pra case todo…

Equilibrismos

O pequeno violador de ilusións atacou esta noite. Di a crónica local que a súa última víctima, unha moza en idade de merecer pero cunha gran capacidade pra perder ese precioso tempo, apareceu facendo equilibrismos sobre a barandilla dunha ponte que divide a cidade en dous. A policía quixo saber se ía ou viña.
Ela non quixo saber ren.

Abandoados ao azar

Hoxe atopei un libro metido nun prástico. Estaba sobre un banco, enchoupándose. O prástico, que non o libro. Mirei ao meu redor e non había ninguén. Semellaba ter sido abandoado intencionadamente pra que alguén o collera. Alguén que non crera moito nin no azar, nin na sorte, nin nas casualidades. Pra que lle estivese ben empregado. Pra darlle unha lección.
Ben, pois ese alguén fun eu.

Eiquí

E noites e noites, e bicos e bicos, risas, penas, festas, bailes, praias, viaxes, mundos, cafés, palabras, cancións, persoas, o devenir do tempo. Xente que ven e que vai, amigos novos, vellos, coñecidos e descoñecidos, lugares que percorrer, bares que visitar, movemento. Futuro.
Coma en stop-motion. Ás veces rápido, ás veces lento.
E sempre a mesma banda sonora.
Se sigues eiquí, eiquí seguirei eu.

A xente fala soa

Anotacións pra unha vida posterior: lembra que a xente fala soa. A xente en xeral. Non hai por que avegoñarse por iso. Falar non é nin debería ser un acto exclusivamente social. Se non vital. A xente que fala soa non está tola nen bébeda. Simplemente está a ordear as súas ideas. Ou, no peor dos casos, utilizando un mans libres.

A parede

Esta mañá atopeime cunha parede. Fría e indiferente. Chamou á miña porta, subiu as escaleiras i eiquí estivo, na miña sala. Non sentou. Eu tampouco. Estivemos de pe os dous, fronte a fronte, falando sen nos dicir ren.
Logo, dixo que tiña prisa e marchou, como marchan as paredes. Sen que xamáis logre entender por que se van.

Reconstruccións

Escribiríate unha canción pero sería unha melodía desafinada. Un poema, mais non rimaría nin de lonxe. Un conto, pero sen inicio, nó nin desenlace. Diríate que me gustas, pero nen sequera te coñezo. Namáis teño teu nome, túa foto e ao sumo, túa árbore xenealóxica. A partires de ahí, reconstrúote nos meus soños, meus desexos e sobre todo, nas miñas frustracións. Iso sáeme ben. Iso sáeme rematadamente ben.

A palabra.

Manexa o teléfono móbil de xeito inquedo. Ás veces escorrégaselle entre os dedos. Ás veces cáeselle. Perdeu toda a tarde agardando unha palabra súa. Unha palabra breve e sonora. Non, non perdeu toda a tarde. Perdeu toda a vida. Escoitando o eco imaxinario. A grafía inexistente. O alento improbable de esa palabra curta e concisa.
Ese, "vou" que agora apenas ten senso.

O tren

Fai anos que non caías por eiquí pero todo sigue igual. Vai o mesmo frío. Cecáis sexa algo máis humido esta vez. E ti tes máis anos, o cal non quere dicir que sepas máis. De feito, sabes menos. Sabes pouco e mal. Tes a sensación de que todo está onde o deixaches aquela vez. Papeleras, colillas e despedidas, todas están coma cando subiches a aquel tren que non ía a ningunha parte e polo que non miraches atrás. Agora si miras atrás. E tamén miras ao teu redor. E mias ás vías, que agardan o roce cálido das rodas. E miras ao xefe de estación, o uniforme deixa ver pequenas manchas de xenebra e frustración.
Din pola megafonía que o tren retrasará.