Impasse.

Se coñecedes algún curso pra aprender a xestionar as tempadas de impasse, avisádeme. Estou realmente interesado en saber coma se manexa iso de non saber por onde tirar ata que se sabe por onde tirar i entón se tira.

Anque sexa ao lixo.

Gracias.

Vintesete.

Esta vez son vintesete. Bonito número, anque levo un ano a gastalo.
E, polo que vin, non aporta nada novo. Os anos son cifras, e nada máis. Non son máis listo, nin máis guapo, nin máis nada que cando comecei este espacio.
O que si teño son máis cicatrices. Máis erros. Anécdotas. Aventuras. Viaxes.
Supoño que a iso se refiren con aquilo da experiencia; pero non vos equivoquedes, errarei de novo.
E ás veces, adrede.

O corpo da piscina.

Atoparon o seu corpo na piscina. Ninguén pareceu sorprenderse.

Nin rastro do estupor dos que son atraídos polo imán dos accidentes de tráfico con mortos. Non había sangue, anque ás veces o silencio aseméllese moito. Era un nenúfar de carne flotando, sen rumbo e sen corrente pola que deixarse levar. Coas leis da física e as súas ganas frustradas de relaxarse e de cando en vez, converterse en aleatoriedade. O neno do veciño ao que deixaron contemplar a escea xa que era gratis e non daban nada máis forte na televisión, preguntou por que. Un policía respostou coma sempre quixera respostar, cun breve “porque sí”.

Dúas palabras que eran o informe de todo. Unha explicación pra sempre.