A palabra.

Manexa o teléfono móbil de xeito inquedo. Ás veces escorrégaselle entre os dedos. Ás veces cáeselle. Perdeu toda a tarde agardando unha palabra súa. Unha palabra breve e sonora. Non, non perdeu toda a tarde. Perdeu toda a vida. Escoitando o eco imaxinario. A grafía inexistente. O alento improbable de esa palabra curta e concisa.
Ese, "vou" que agora apenas ten senso.

O tren

Fai anos que non caías por eiquí pero todo sigue igual. Vai o mesmo frío. Cecáis sexa algo máis humido esta vez. E ti tes máis anos, o cal non quere dicir que sepas máis. De feito, sabes menos. Sabes pouco e mal. Tes a sensación de que todo está onde o deixaches aquela vez. Papeleras, colillas e despedidas, todas están coma cando subiches a aquel tren que non ía a ningunha parte e polo que non miraches atrás. Agora si miras atrás. E tamén miras ao teu redor. E mias ás vías, que agardan o roce cálido das rodas. E miras ao xefe de estación, o uniforme deixa ver pequenas manchas de xenebra e frustración.
Din pola megafonía que o tren retrasará.