Repetición

Café pola mañá. Ola. Bótote en falta. E non sei como facelo máis levadeiro.
Galletas. Teño sono pero non podo durmir máis. Saiu o sol. Á rúa. Coa xente. Só. Un libro que comezarei hoxe. Ola. Fin do café. Fin das galletas. Non sei que facer. Bótote en falta. Repito.

Bailar

Sempre quixen bailar un tango.
Un tango furioso, apaixoado; un tango á luz da Lúa, no medio da nada, co mar como música. Un tango salvaxe.
Señorita, concédeme este baile?

Moito

Non pido moito. Unha vida baseada no corazón máis ca na cabeza, querendo e desexando, gozando e vivindo cada momento, que do mañá, xa me ocuparei mañá. Rodeado de quen me gusta estar rodeado, durmindo como quero, cantando, berrando, disparando, roubando sorrisos.
Ti, traeme os teus problemas, e fagamos o necesario pra resolvelos. Non, ti non, tí, que estás ao meu lado. Quero ser egoísta, interesarme so por esas poucas persoíñas que sabes que se preocupan por ti, por esas que importan. Dalo todo por elas, ata o derradeiro segundo do derradeiro minuto do derradeiro día.
So pido iso, sorrir, e ser feliz, aínda que sexa un rato, aínda que todo vaia mal, porque se teño iso, teño un motivo pra sorrir.
Non pido moito. Ou tal vez si.

Globo

Hoxe é un deses días nos que vela vida pasar coma un globo que se escapa cara o ceo. Saltas e saltas, pero a corda queda xa fóra do alcance da túa man. Miras arredor e atopas aos outros nenos do parque. Xogando a casiñas. Ou a médicos e enfermeiras. Miras ao ceo e velo teu globo, tua vida e teu ceo desaparecer. Máis alá do sol.

Tempos

Deberíamos ternos coñecido noutro tempo. Cecáis entón entendéramonos mellor. En tempos de guerra ou de franquismo. En tempos medievais ou romanos. Agora, sen embargo, mentres os sons da cidade fanse cada vez máis estridentes e a xente fala, camiña e vive máis deprisa (tamén nos), non chegamos a escoitarnos. Porque nin sequera conseguimos dirixirnos a palabra.

Observacións

Non sei que son peores, as cousas que me pasan por falar ou por non falar (estas segundas, sempre máis abundantes). As cousas que me pasan por ser tan ausente, tan distante, tan… así; ou as que me pasan por non ser doutro xeito. Fai séculos que non me sincero, por medo á miña propia verdade. Observo demasiado e co pouco que me gusta o que vexo, o tolero. Porque hai que tolerar.

Se todo saíra segundo o previsto, posiblemente non merecería a pena vivilo.

Pero unha cousa é unha cousa. E outra cousa é, outra.

Tren

É así. Está ben. Aquilo que xira polo noso arredor, non ten por que estar en contacto con nos. Non. Nin sequera se nos botamos a camiñar até a friaxe. Poderíamos permanecer alleos. Coma quen divisa pobos abandoados dende o tren. E neve. E esa nena xogando cunha rama.
Sabemos que é un soño que se nos nega.

Silencio

E o eco das pegadas.

Nimias

A aquel pequeno astronauta rompeuselle o cordón umbilical que o unía á súa nave espacial. Quedou suspendido na nada, entre estrelas e pedruscos, preguntándose se non se deixaría aberta a porta do conxelador de casa. Se a veciña lembraríase de regarlle as plantas. Se estarían listos os zapatos que levara arranxar.
Naquel momento, as nimiedades máis nimias, adquiriron carácter de asunto de Estado.

Lapas

Parellas lapa. Desas ás que parece que lles deron unha pasadita de superglue e ale, á rua tomar vento fresco. Biquiño aquí. Apertiña alá. Agarradiños da man para non perderse. Aloumiño aquí. Sorrisiña tenra alá. E así pasan a tarde, de sandez en sandez, mirando por enriba do hombro aos transeúntes solitarios. Enfríandose o café con leite, endulzando o xa de por sí acaramelado ambente, e despedíndose no portal coma se o fin do mundo fora suceder esa noite.
E nembargantes, non sei por que, teño a sensación de que todo iso podería desmoronarse nunha milésima de segundo. Do cielito lindo ao miserable inferno hai unha distancia moi curta.
Obsesioname o asunto.

Trinidade

Unha cidade portuaria. Un aparcamento. Un coche. Fora, chove a través da luz das farolas. Estamos nos arrabais do mundo e o tempo detense acó. Nicotina, asfalto e esta fodida choiva. A Santísima Trinidade.
Sei que se tiveras unha pistola non dubidarías en matarme.
Eu tampouco.

2 de Maio

Descúlpenme a saída de ton de hoxe, pero a ocasión o merece.

Non nacín nunha familia das que chaman "estructuradas". Crecín sen pai, xunto aos meus avós, o meu padriño e a miña nai. A configuración do fogar mudou moito co tempo, uns viñeron e outros marcharon, pero o principal, non cambiou, meus avós quedaban ao meu cargo mentres ti ías a traballar… inventaches os dias de 30 horas, para poder facer todo o que querías. Crecín cos videoxogos, dende pequeno. Apañeimas (relativamente) so dende os 13 anos, cociñei (como pode cociñar un cativo desa idade) freguei, fiquei na casa, mentres ti ías a traballar…
E, aínda así, sempre estiveches nos momentos importantes, sempre que fixo falla, sempre que foi necesario.
Apoiachesme en todas as miñas decisións, foran as que foran, e puxeches todo da túa man para que saira adiante.
E, ao cabo, síntome realizado cunha cámara nas mans, cociño de marabilla, encantanme os pequenos momentos de soidade, e gústanme as charlas sen máis obxetivo…
Así que, despois de todo ti, nai solteira e sen saber nada do mundo, que criaches a un neno que xa non poderás dobrar en idade, non o fixeches tan mal.
Os dous sabemos o que queremos, como o queremos, e cando o queremos. Temos as nosas ideas, e as nosas convincións, e ninguén nos vai sacar delas; vivimos nos nosos días de infinitas horas pra facer todo aquilo que é necesario, e facemos as cousas ao noso xeito. Escollamos o que escollamos, seguiremos ata conseguir o que queremos, equivocarémonos, enfadaremos, agobiarémonos, e todo pola nosa idea.
Non importa se as cousas se complican ou non, porque sempre se atopa unha forma de seguir adiante, porque cando queres algo, as dificultades non son máis que pequenos contratempos.
E ai! do que nos leve a contraria.
En definitiva, se os nosos camiños entrecrúzanse menos que antaño, non importa, porque non necesitas ver a alguén para saber que está ahí, e, que cando sexa necesario, aparecerá na seguinte encrucillada.

Sindical

O día que me convirta na reencarnación de Trostky, ou Bakunin, ou a perra Laika (que máis da). O día que me suba a unha caravana propagandística. O día que desenterre o soterrado baixo tempos de silencio. O día que sinale aos culpables opresores. O día que cuspa sen tapuxos o que penso, sinto e creo. O día que se descubra a verdade, toda a verdade e nada máis que a verdade. O día que regrese a xustiza. O día que vivamos e deixemos vivir.
Algúns vanse cagar.

Luxos

Existe una xeración, a que agora cumpre os cincuenta e bastantes, que resulta encantadora: traizoou todo aquilo que crían pero non comprendían, vendeu a ialma a cada demo que se se lle puxo por diante, e o que é millor: permitense o luxo de sermonear respecto ao sexo, o viño e o comportamento socialmente aceptado