Eu

Esto que escribo non pode ser máis que eu, palabras que toman forma tras cada pulsación, palabras que caen do máis adentro de min, feas, crudas, sen limar nen decorar. Palabras que rasgan a miña ialma, pra bater nunha pantalla; que me rachan por dentro, con sabor a sangue, a bagoa, a sorriso. Puras, nítidas. As miñas merdas, as miñas teimas, as miñas cousas.
Se sigues aquí, gracias. Se non, o entendo.
Ser eu é agotador coma pra comprender a un ti.

Mortos

Hoxe é un día no que estamos todos mortos. A xente vai aos cemiterios, a limpar un pouco a tumba do avó, que está feita unha merda, a lembrarse da nai dos do concello, que moito cobrar pero aquilo está do máis deixado, e a envexar as flores dos do lado ou mofarse da deixadez dos Martinez.
Fai tempo que non vou poñerlle flores a ninguén. Meus mortos estan noutro lugar.
Xogándose as gargalladas ao tute. Ou as penas ao mus.
Eu que sei.