Calor.

Quixera ter tempo pra explicar moitas cousas. Pra facer ver que hai cousas que non teñen importancia. E outras que si. Pra pedirche que confíes en quen che tende unha man. Ou que confíes, sen máis. En ti mesmo, sobre todo, anque equivocarás. Unha e outra vez. Pra advertirche que os desenganos doen, pero son parte da vida. Que hai xente que está de paso, e hai xente que ten que quedar. Que ás veces un sorriso ou un xesto fan moito máis que mil conversas na túa cabeza. Que vivir é superar un obstáculo tras outro tentando sorrir de cando en vez polo camiño. Que as cousas pequenas son as que fan a diferencia, e que hai outras que teñen que pasar, e terás que facer por soportalas. Que se cadra o mundo non se fixo á túa medida, e que con ese puto orgullo non chegarás a ningún lado. Que xa está ben de tanta gilipollez, que o teu é solucionar problemas, pero non precisamente os propios, e que ás veces non che quedará outra que buscar axuda. E querer. Querer porque, filliño, co desastre que es, as pintas que me levas e os anos que tes, se alguén ten o denodo de achegarse a ti, esa persoa, ademáis de unha aperta, merece ser querida.
Quixera poder contarche todo iso, pero debería aprendelo eu primeiro.

E ademáis fai moita calor.