Manías.

Hoxe teño o día exhibicionista, e decidín que probablemente era menos grotesco (e máis humillante) falar de min que saír a correr sen nada máis ca unhas zapatillas, ou ser o señor raro da gabardina en pleno mes de xuño.

Son incapaz de deixar o volume da tele ou da radio do coche nun número que non remate en 0 ou 5.
Necesito comprobar compulsivamente se o leite permanece en bo estado en cada proceso entre que o saco da neveira e o consumo.
Tento reutilizar as alarmas que xa teño no móbil, anque implique erguerse media hora antes do necesario. E, por suposto, ningunha está nunha hora convencional.
Como as galletas en número par e, se o paquete remata en número impar, teño que abrir un novo pra comer unha soa máis (e probablemente provocar que ese paquete tamén sexa impar).
Quero demasiado. E ás veces a quen non debo.
Debo limpar o móbil de notificacións cada mañá. E pobre de min se non resposto a unha mensaxe.
Pra poder saír de casa teño que ter as chaves na man. Sempre e sen excepción.
Saber é importante. Máis que durmir.
Non me arrepinto de querer.
As cousas non poden pasar a noite fóra da neveira, ou non sei eu que pasará.

(E ademáis, esta é a entrada 300 neste lugar de cordura.)