Sentir a dor doutra persoa nun mesmo, é totalmente diferente a sentir a dor propia. Que quede claro. A vida escápasete, coma un son que se transforma en eco e pérdese. Non hai ninguén ao teu carón. Nin sequera quen criches unha vez que non se apartaría de ti. É unha dor xorda, que se leva en silencio ou cecáis nunha nota solta de esa sinfonía desafinada, que non leva a ningures.
Ninguén aplaudirá por ti.
No hay comentarios:
Publicar un comentario