Arengas

Coido que me paso. Que tan así non se pode ser. Que vale que a vida é bastante canalla, pero tampouco é para porse deste xeito, a desconfiar a destro e siniestro, a confiar cegamente en quen non se debe e a peregrinar, ou mellor dito, mendigar un pouco de cariño. Que non, que non se pode ser tan borde, tan contradictorio, nen tan refunfuñón, nen tan sumamente simpático coas persoas equivocadas. Que hai que dicir o que se pensa, pensar o que se sinte, e sentir o que a un lle da a gana.
Arengas, as xustas. E disgustos, tamén.