Cecáis si o soubera. Sei cal é o prozac que aliviará estos latigazos aos que me somete a rutina e miña contraproducente forma de ser. É posible que sí. Pero non teño a receita. Sen receita non me darán nada na farmacia. Por moi pesado ou moi violento que me poña. Non. "Usted no está autorizado".
E non me atrevo a pedilo. Tampouco creo que meu médico se atreva. Implica demasiado. Non sobrevivir. Vivir. Implica recibir unha aperta cando fai falla. Un bico cando se necesita.
E iso é moito pedir.
No hay comentarios:
Publicar un comentario