Cheira ácedo, a humidade, a corrosión. A vello e a esquencemento. A derrota e a sufrimento.
Un cabaleiro de escura armadura percorre as ruinas do que nun tempo foi Camelot, golpeado a cada momento por lembranzas, por ecos. Hoxe a pedra, berra. Hoxe a pedra ataca. Hoxe a pedra lastima, rompe, ensucia.
Sacrificou as terras, as posesións, o poder, na búsqueda do Sangrial. A Dama do Lago en persoa foi quen llo pediu. Quitou a coraza, deixou o emblema no chan, e partiu a cumplir o seu encargo. Día tras día, noite tras noite, sen descanso. Campos, desertos, castelos, cristiás, moros, mares… Sempre houbo un paso máis, un paso adiante que dar, un lugar no que buscar, de boa gana.
Agora as pegadas resoan na tundra que rodea as murallas do vello castelo, mentres o cabaleiro pregúntase se a Dama seguirá no lago, agardando polo seu emisario.
No hay comentarios:
Publicar un comentario