Nunca foi conscente de ser unha ameaza para ninguén. Salvo para sí mesmo quizáis. Pero esa é outra cuestión. Sempre foi pola vida abandoando amigos por deixadez, pero nunca por enemistade. Sen parpadear en exceso mentres os cabreados oficiais do reino, facían das súas. Bostezando a escondidas, mentres os opinadores oficiais, repetían irreflexións sen interés. Ata que un día de choiva, tropezou pola rua e caeu de costas sobre un charco. De súpeto, tivo ante sí as miradas dos demáis. Os ollos incapaces de disimular a chanza. “Banda de gilipollas”, pensou.
E por primeira vez na súa vida, pensou en voz alta.
No hay comentarios:
Publicar un comentario