Hoxe, mentres chovía nas rúas, mentres soaba o retrouso de Reptilia de The Strokes nos meus oídos, hoxe mentres algo dentro de min era calado por iso que nos ensinaron ao longo de varios séculos de educación e cultura chamado compostura, mentres todo eso e moito máis ocorría nas esquinas, as vidas, os momentos, o que realmente apetecíame era berrarlles. Un berro visceral, doloroso e dolorido. Apetecíame liarme a ostias. Ostias visceráis, dolorosas e dolidas. Facer unha última chamada dende a comisaría (esa única chamada que te deixan facer), para dicirlles que gracias, que entre todos lográmolo.
Por fin arruinei a miña vida.
No hay comentarios:
Publicar un comentario