Algún día, naquel buzón a medio soterrar na praia, aparecerá unha carta. Cecáis sexa pra min. Cecáis a escribira eu. Cecáis non teña mais senso que o permanecer alí.
Manchada de óxido e esquencemento. Eso é o que somos. Pedazos de tempo que ven e vai, que deixan débedas onde cren deixar lembranzas.
Un remitente inseguro. Unha post data absurda. Non somos máis.
No hay comentarios:
Publicar un comentario