Hoxe vin a un avó e a súa neta. Mentres falaban, prestábanse moita atención. Despedíronse coma extranos.
Hoxe vin a unha avoa, as súas amigas, e a súa filla. Dixéronlle que cando quere, non está tan xorda. Ela fixo coma se non oíra.
Hoxe vin a un político e ao seu séquito. A xente o saudaba dándolle a man. Marchabase pensando que ogallá se presentara neste estado.
Hoxe vin a unha señora e a sua cadela. Ela mostrabase indignada. A cadela frotábase lascivamente contra o chan.
Hoxe vin a un rapaz arrastrando os pés. O ollar perdido. O sorriso forzado. O corazón marrón. Dá a casualidade de que era eu.
4 comentarios:
¡así que escribiendo de nuevo!
Pois si, querido anónimo, supoño que si.
Me alegra oír (o leer) eso.
El abuelo no serías tú no? :p
Publicar un comentario