Botamos a correr por unha estrada secundaria que remataba nunha gran explanada.
Alí atopamos a tódolos nosos devanceiros. Elas vestían de negro, como as noivas. Eles estaban sentados coa dignidade de quen non é quen de aflorar emoción ningunha. Mirámonos aos ollos. Non dixemos ren. Non soubemos dicir ren. Aquilo tiña demasiado aspecto de conto de outono.
Eles, sepia. Nos, Polaroid.
No hay comentarios:
Publicar un comentario