Boga!

Ao mar doelle algo hoxe. Amosa esa rabia de cor verde grisácea. A mesma que, según contan as lendas, levouse ao mellor mariñeiro do lugar, que saiu a salvar ao seu amigo nunha noite de tempestade, na que nin sequera o faro da illa conseguíu dar luz ao seu escuro sino, nin as redes serviron pra recoller as bágoas que se verteron no porto.
O mar non piedade. Levounos a dar a volta ao mundo por primeira vez. Fíxonos baleeiros. Deunos de comer. Levóuse aos nosos fillos. Nolo ensuciaron de negro. E así, forxamos séculos de historia collidos da man, dende que crímos nas maldicións de Ortzi, ata que hoxe empregamos as zodiacs e balandros, pasando polos que o cruzaron pra facer as Américas ou as traineras que compiten por un chisco de gloria.
É o espello de épica e traxedia no que nos miramos cada día, mentres moi ao lonxe, onde mar e ceo son un, aínda se escoita o berro.
Boga!