Hoxe cumplín 23 anos. Sempre dixen que gustaba de cumprir anos, que era sinal de experiencia, un bo sinal. Ata este ano, No que me decatei de que a experiencia vale máis ben pouco e que pasamonos a vida improvisando ante novas situacións que nunca sabemos moi ben como afrontar. E que, a trompicóns, torpemente, afrontamos.
Cumprir anos é iso. Cumprir anos. Decatarte das tuas equivocacións do pasado e prometerte que non o repetirás. Que a partir de hoxe, portaraste ben. Niso seméllase un pouco ao un de xaneiro. Pasas o día entre chamadas e felicitacións e o rematas non sen certa morriña, pensando que o tempo pasa e que aquilas cousas que dixeche que ías facer, siguen ahí, collendo po no caixón das intencións.
Parece tarde pra case todo…
3 comentarios:
Vaya. No sabía que fuese tu cumpleaños, ha sido una especie de golpe de suerte entonces que te escribiese ayer.
Te voy a decir solo unas cositas, sin ánimo de extenderme mucho, aunque me gustaría decirlas en gallego, quedaría más bonito. El paso de la traducción te lo dejo pues, hasta que tenga un nivel apto para escribirte algo -me están enseñando algunas cosillas-. No estoy muy segura entonces de si tu cumpleaños fue ayer u hoy, pero contaré como que ya ha pasado, será mejor para lo que tengo pensado. Lo que no quiero es reducirme al típico felicidades de tuenti, y parecer una sosa detrás de un frío computador. Y si no ha sido tu cumpleaños, tanto me da. Quiero hacerlo, y cuando llegues al final lo entenderás.
Un cumpleaños siempre es especial, y si tú no lo ves por alguna estraña nube negra que te lo impide, los demás han de demostrarte lo importante que eres para ellos cada vez que sonríes por algo que les has dicho, o por el mero hecho de verte.
Felicidades un poco atrasadas sí, pero me alegro de que sea de este modo. Porque así sonreíste el día de tu cumpleaños y espero que sonrías hoy. Debería de felicitarte cada uno, cada persona que te quiera, un día del año diferente, de manera que todos los días quedasen reducidos a sonrisas. Lo malo sería que la rutina lo destrozaría todo, y claro, no estaría bien. Por tanto déjame ser la que te felicite tardíamente.
Quería darte las gracias porque te sigo más de lo que crees y todo lo que veo me fascina, porque eres un galego increíble. Porque aunque parezca que no avanzamos y que no hacemos más que cometer los mismos e idiotas errores del pasado, en cierto modo lo hacemos. Porque en cada escalón nuevo hay una nueva oportunidad. Porque el ser humano tiene una predisposición genética para meter la pata todo el rato, pero todos lo hacemos. Porque nos gusta el masoquismo de equivocarnos, y que nos abracen de vez en cuando. Porque cada persona, es un mundo, un sueño. Porque cada sueño es una realidad. Y porque cada una de esas realidades serán el aire que nos dé la vida.
Y ojalá pudieses ver la sonrisa que estoy esbozando en estos momentos. Solo quiero sorprenderte del mismo modo que lo haces tú con todos los que te seguimos, entre ellos, yo. Desde el silencio, o desde las sombras, qué más da. Solo quiero hacerte saber lo Grande que eres y lo Tremendo que llegarás a ser.
Felices 23 años y un día (O un trocito de día).
Porque no solo el día de tu cumpleaños tiene por qué ser especial.
Hala, hala, qué parrafada. Mmmmmm... ¿sentímolo? :D
Vaia, gracias… non hai moito máis que se poda dicir a un comentario así, sen resultar absurdo…
Como siga vostede así, acabarán por ser máis importantes os comentarios que as entradas, señorita… :)
Por certo, lerei o seu blogue, en canto saque un anaco, como se merece, cun capuccino ao lado…
Publicar un comentario