Ó amencer dun día cuberto de pesadas e grises nubes, permanecín sentado nunha cadeira sobre a area. Soplaba o vento. Pechei os ollos e mireite. Olleite como quen mira un faro na tempestade. Pechei os ollos e mireite coma se foses esa menciña que me calma, esas pingas de auga que me quitan a sede, esa manta que me arroupa cando teño frío. Ó abrilos, non estabas alí.
Supoño que a ausencia sempre é máis real
No hay comentarios:
Publicar un comentario