Disputa

Teño a sensación de caer nun charco boca arriba. Ou coma dise vulgarmente, de caer de cu. Miro ao ceo gris, e aparecen cabeciñas curiosas que tentan disimular sen éxito a súa gargallada. Sinto a mesma vergoña do patio do colexio no que contaba ladrillos, ou da excursión de fin de curso, que tiña moito de fin de curso pero pouco de excursión. Charco tras charco, fracaso tras fracaso, vergoña tras vergoña, comecei a acostumarme a ser eu. Anque non sei se logro aceptalo de todo. Non, seguramente, non. Esa é a miña eterna disputa comigo mesmo. O peso que levo enriba.