Hoxe atopei un libro metido nun prástico. Estaba sobre un banco, enchoupándose. O prástico, que non o libro. Mirei ao meu redor e non había ninguén. Semellaba ter sido abandoado intencionadamente pra que alguén o collera. Alguén que non crera moito nin no azar, nin na sorte, nin nas casualidades. Pra que lle estivese ben empregado. Pra darlle unha lección.
Ben, pois ese alguén fun eu.
No hay comentarios:
Publicar un comentario