Esta mañá atopeime cunha parede. Fría e indiferente. Chamou á miña porta, subiu as escaleiras i eiquí estivo, na miña sala. Non sentou. Eu tampouco. Estivemos de pe os dous, fronte a fronte, falando sen nos dicir ren.
Logo, dixo que tiña prisa e marchou, como marchan as paredes. Sen que xamáis logre entender por que se van.
No hay comentarios:
Publicar un comentario