Sei que pese a todo, pese a tódolos sorrisos e cada unha das bágoas, pagou a pena vivilo. Agora toca coller un camiño lateral, para abrir novas ramas e sentarse cunha copa de viño nalgún peirao da costa norte, con abrigos, bufandas e sol. Agardando que, ao noso xeito, volvamos a ser xoves, guapos e famosos algunha outra vez.
2 comentarios:
Como nun pasado non moi lonxano xa fixen cunhas convers brancas,isto queda estreado(outro xeito de manchar).
É por certo,chegar a ser xubilado é o ser en potencia de todo ser humano.
un bico pobreloko
Eu non teño culpa de que vaias por aí cos teus enlaces á vista e de que inda por riba sexan interesantes e me entren ganas de comentar :D XDDDD
[Espero que non che pareza mal, ás veces son un pouco cotilla de máis :P XDDDDD]
Publicar un comentario